eventjes deftig doorwerken; Belgium time

Nog voor we in Chitre terug zijn passeren we het huis van een zeker Teets die we al kennen van de lokale doch tijdelijke frietkraam (jawel, eeb frietkraam in ruraal Nepal, geleerd van de belgen daar). Teets wist blijkbaar al van onze plannen en was bereid om tolk te spelen voor een paar dagen. Zijn Engels is magertjes en veel gestudeerd heeft ie niet maar na een vergadering met ons en Bart de volgende dag begrijpt hij ongeveer waar we naar toe willen. Zn vrouw is jong gestorven en hij moet alleen voor zn 3 zoontjes zorgen en dus is er enkel tijd als die op school zitten. Dan is er nog het probleem dat er overdag weinig mensen thuis zijn. Sommigen zitten in de jungle, de meesten op de velden. Toch lukt het ons stilletjes aan 6, 7 en dan 8 interviews op een dag af te leggen. We ontmoeten een vrouw op een graanveld met naast haar een baby die half in de plaaster zit. Een paar tibetaanse vluchtelingen met geelzucht. Een oude smid die tijdens het interview gewoon doorging met zn vuurtje aan te wakkeren met een geitenblaas. Een vrouw die geen land meer had en alleen met haar 3 kindjes in een stalletje woonde en nog van die schrijnende verhalen. En toch hartelijkheid. We krijgen patatjes met chillisaus bij een oud koppeltje dat gezellig met kat en geit rond het vuur zat. Sommigen begrijpen echt niet waarom wij, als 2 blanken, in godsnaam aan hun, ongeletterde boeren, raad komen vragen ivm een hulppost maar toch krijgen we vaak warme reacties. Soms gewoon omdat er eindelijk eens iets aan hen gevraagd wordt, soms omdat het vooruitzicht van de hulppost een welkom iets is. Bijna overal krijgen we thee aangeboden en gewoon voorstellen om iets te betalen voor het eten dat we soms krijgen is onbeleefd. Toch voel je dat er een natuurlijk wantrouwen tov vreemden is, zeker als die plots in huis staan en persoonlijke vragen komen stellen over welke gezondheidsproblemen ze zoal ervaren hebben. Een lokale tussenpersoon is hierbij onmisbaar, zelfs al zouden we de taal perfect spreken. Teets doet wel zn best maar is niet zo heel vlot met de mensen en eenmaal we zijn dorp gedaan hebben kiezen we een andere hulp om de andere dorpen verder af te werken. Dit bleek pas echt een voltreffer te zijn. Met Bishu en zijn no-nonsense onnepalese en toch charmerende stijl werken we in 1 dag 16 interviews af zonder in te boeten aan kwaliteit. We praten met een politieofficier op pensioen, een burgemeester die er uit ziet als een straatveger, een lokale lama (soort tovenaar/genezer die zoals hij zelf beweerd iemands hart terug omhoog of omlaag kan brengen) en een zwanger meisje van 16. Die was licht in paniek want de enige dokter in het gebied, een corrupte overheidsdokter die er ofwel niet was ofwel handelde met medicijnen die gratis moeten zijn, kon haar niet helpen met haar pijn en ze was erg bang voor de bevalling. Toen we er enkele dagen later langs kwamen was ze bevallen maar kon ze haar baby geen melk geven en net als zovele anderen klaagde ze dat de dokter haar niet wou bezoeken of helpen. We beloven dat dokter Bart uit Chitre eens gaat langs komen maar verder staan we vaak machteloos de ellende te noteren met als enige geruststelling dat we bezig zijn een nieuwe hulppost te maken. Jammer genoeg moet soetkin na die 1e succesvolle dag met Bishu reeds terug naar Kathmandu omdat haar project daar op 1 december begint. Ik blijf nog een tijdje hier tot er voldoende interviews in voldoende dorpen zijn afgenomen om een degelijk rapport te maken. In Swata, een dorpje dat niet op de nepali highway van toeristen en 'moderniteit' ligt was er net een buffel 'van een terras gevallen'(doden mag hier niet maar af en toe een stukje buffel lusten ze hier wel dus dat vallen, weet niet of dat spontaan was). Omdat een buffel natuurlijk te veel is voor 1 gezin staat het hele dorp gezellig darmpjes en beentjes te verdelen. 22 stapeltjes vers vlees lagen netjes verspreid op een blauw zeil met tussen alle helpers en toeschouwers de kippen en honden die hun deel probeerden op te eisen. We willen niet midden in die bende gaan interviewen maar omdat bijna niemand thuis is en iedereen daar zit zetten we ons een beetje apart waar ze af en toe iets komen wassen en vanzelf komen ze een voor een wel eens langs. Meestal zit er dan iemand gehurkt naast me met van elleboog tot vingertop vers bloed en stukjes pees. Enfin, ondanks de ongezellige omsatndigheden gaat het werk er erg goed op vooruit op die manier en in 1 recorddag doen we maar liefst 21 interviews van telkens toch wel een 20tal minuutjes. Op het eind van de dag gaan we terug naar Chitre en hoewel we echt lopen zijn we niet meer voor het donker daar. Niet dat ik een probleem met het donker heb maar niemand in deze streek riskeert zich in het donker buiten. Waarschijnlijk vanwege de maos en de honden die echt wel agressief worden van zodra het donker is. Uiteindelijk werken we na nog een paar dagen zweten en zwoegen met Bishu 97 interviews in 6 verschillende dorpen af en hoewel ik graag de 100 had gehaald kan ik tevreden terugkijken op het project. Op een lokale puja, een soort offerfeest waar het hele dorp bijeenkomt, hoorde ik via Bart dat het onderwerp van gesprek voornamelijk over de enquetes ging en in Swata waren de mensen zo enthousiast geworden dat ze meteen wouden beginnen met de bouw. Een stuk grond werd ons daar gratis ter beschikking gesteld en je kon de hoop in sommige mensen hun stem zo herkennen. Op 15 februari begint de bouw maar aan de gesprekken te horen lijkt het soms alsof de post er nu al is. Vlot is het allemaal niet gegaan en de respons was niet altijd positief maar het gevoel dat we toch iets bereikt hebben en de hoop en enthousiasme die we hier en daar teweeg brachten zijn meer dan voldoende. Rest nog de verwerking van alles in een nuttig rapport dat zowel naar donors als naar Bart is gericht en onze bijdrage aan dit projectje zit er op.