Van Jiri naar Namche

Het stuk van jiri naar Namche had een totaal ander karakter dan de trekking in het hooggebergte. De volgende dag na in Jiri te zijn aangekomen vertrekken we samen met de twee Canadezen voor onze 8 daagse tocht richting Namche. Namche is zowat de grootste nederzetting op 3440m van het gebied. Elke trekker verblijft hier wel enkele dagen om te acclimatiseren vooraleer hoger op te gaan. Het is een beetje het kleine Thamel, de toeristenbuurt in KTM.
De Canadezen verliezen we al gauw uit het oog en gaan dan onder ons tweetjes verder en al gauw krijgen we het gezelschap van 5 Tsjechen die nogal nors en koel overkomen. We zullen elkaar constant kruisen onderweg tot pakweg de helft van de tocht. Later blijkt ook dat ze zo koel overkomen doordat ze enkel duits en tsjechisch spreken, en dat zijn niet onze beste talen ;-)
Als Soetkin ziek valt met ernstige maagkrampen zijn ze wel lief en 1 van hen is apothekeresse en schrijft wat antibiotica voor. De eerste keer dat soetkin ze moet nemen maar twas wel nodig precies. We lassen een dagje rust in en komen nadien in het stapschema van 2 amerikanen die nog meevallen maar toch niet zo geestig en same-minded als de 2 canadezen zijn. Elk dorpje dat we door gaan lijkt wel op een kinderboerderij: geiten, kippen al dan niet met n hoop kuikens, koeien, honden en katten lopen er door elkaar, in en uit de huizen alsof het de bewoners zelf zijn en kakelen, scheten of vermenigvuldigen der op los. Daar midden in zie je dan nog baby's van een jaar of 2 om een pen vragen (brengt en paar roepies op), sweet, balloon, picture of gewoon roepie. iets geven gaat hen niet helpen op het erg kortstondige geluk van iets te krijgen na met het veel ergere effect van een bedelaar te woren er bij. dit uitleggen gaat gewoon niet dus lachen we gewoon terug en blijven gewoon namaste zeggen, of ze nu 20 keer om give me pen roepen of niet. De bende Tsjechen hebben dat nog niet o door en delen maar pennen a volonte uit, waardoor er soms echte gevechtjes tussen de kindjes ontstaan, omdat niet iedereen dezelfde pen gekregen heeft!
Een echt posttoeritische gemeenschap dus. Onderweg speelt Nick soms mee volleybal met de gasten van het dorp en 1 keer beland hij bij toeval in een toernooitje, op de winteroever van een bulderende rivier. er wordt 5 roepie ingezet en na een spannende match winnen we met 2-1 in sets, jito! heel mijn team viert en de toeschouwers hebben leute met de vreemde slag en bewegingen van die ene blanke sukkel op het veld.
De tocht wordt eigenlijk vooral gekenmerkt door het van de ene vallei naar de andere te gaan via verschillende passen. Hierdoor moesten we elke keer we op n pas stonden weer helemaal naar beneden naar de volgende rivier om dan terug te beginnen stijgen. In het totaal hebben we volgens de Lonly Planet tot in Namche 10.000 meter gestegen en ongeveer 200km afgelegd. De natuur was erg verschillend met dat van het hooggebergte. De ene keer gingen we door Subtropische Jungles met apen en en de volgende dag zaten we weer tussen de terrasvelden waar rijst, groenten, aardappelen, spinazie enz op wordt verbouwd. Het principe van een omheind weiland kennen ze hier nog niet en blijkbaar weet elke koe, geit, paard of gelijk welk beest wel waar zn baasje woont.
Het jammere is dat we pas na 7 dagen stappen pas een glimp op konden vangen van de hoge bergpieken door de steeds aanwezige mist en wolken. Elke dag regen en mist, het "einde" van de Moesson naar het schijnt.
Vanaf we het stuk van Lukla-Namche opgaan wordt het pad plots meer dan een meter breed in plaats van de smalle wandelpadjes ervoor. De lodges worden plots heel luxueus en er zitten zelfs echt mega sjieke hotels tussen! Vanaf dan zullen we moeten wennen aan het massatoerisme en dit is ook te zien aan de prijzen, die verdubbelen en verdrievoudigen dikwijls!
Al bij al denk ik dat dit een tocht is voor mensen die rust willen en iets van het gemiddelde Nepal willen zien hoe en waar de gemiddelde Nepalees woont. Geen spectaculaire tocht, wel een aangename en in ons geval zeker de moeite.