Van Jiri naar Namche (de maoist en de toerist (2))

Bij die ene ontmoeting met de MaoIsten is het niet gebleven, wel raar eigenlijk als we hogerop nog mensen tegenkwamen die van Jiri zijn begonnen die ze geen enkele keer hebben tegengekomen. Nick: De 2e keer zat ik alleen in een cafetje in een piepklein dorpje een thee te drinken toen 2 jonge kerels binnen stapten. Soetkin was een dutje aan het doen en buiten mezelf en de 2 gasten was er niemand in de buurt. ze leken vriendelijk maar wel nerveus. de ene kwam zo schuin tegen over me zitten, de andere en eindje verder. De ene begon zo een beetje een voorzichtig gesprekje maar vroeg toch vrij snel en zonder aanleiding of ik al maoisten was tegen gekomen. Toen viel mn frank dat ze wouden checken of ik al betaald had. Twee jonge gasten die geen porter wijn wijn in dit gebied ofwel maoist ofwel gehandicapten. de rest van de jonge gasten is hier gevlucht of naar het leger gegaan. Ik vertel met veel overgae het verhaal van onze eerste ontmoeting en nadat ik bevestrig dat ik al betaald heb worden ze minder zenuwachtig. we babbelen nog wat over volleybal (is hier erg populair) en ik nodig hen uit om samen te pingpongen op de tafel die het dorpje rijk is. twordt zelfs nog geestig en t halvedorp komt kijken naar onze match wat dus neerkomt op 15man en een schapekop, letterlijk).

Soetkin: De laatste ontmoeting was wel heel speciaal. Het gebied tussen Jiri en Lukla is zoals we reeds schreven Maogebied, vanaf Lukla en hogerop heeft het leger weer alle touwtjes in handen. Naarmate we Lukla naderden kwamen we dan ook meer en meer in het grensgebied van maoland. Op een bepaald moment werden we gevolgd door een gast, een Nepalees, normaal gekleed met een trekkersrugzak aan, precies een gids ofzo. Als wij stopten om iets te drinken ofwat uit te rusten stopte hij ook, als we weer vertrokkenm vertrok hij mee. We begonnen dat zeer vreemd te vinden en int begin was dat zelfs wat griesilig. T was een stuk waar echt geen enkele andre toerist te bespeuren viel en twerd bijna donker. Op een bepaald moment vragen we hem gewoon of hij n Sherpa of zoiets is en hij antwoord zoiets als n ja tussen de tanden. Hij volgde ons zo voor meer als 3uur en keek constant om zich heen, hij was precies alles zeer goed aan het observeren. Met de tijd beginnen we gewone dinges aan hem te vragen van, bent u n boedhist, wat is dit en dat, maar we krijgen enkel een ja of neen antwoord. Na meer dan 3u wandelen, stoppen en aanzetten zegt hij plots "bye bye". Nick: Oh Excuse me, Can I ask you something? Are you a Maoist? Die kerel: Eh Yes en n mega smile en hij verdween!

Later hoorden we dat de Maoisten in grensgebied vaker meelopen met toeristen zodanig dat het leger denkt dat ze de gids ervan zijn. Zo kunnen ze ongestoord het gebied dat onder controle van de regering is binnensluipen. Van anderen hoorden we dan ookweer het verhaal dat de Maoisten op langere termijn van plan zijn de luchthaven van Lukla te sluiten zodanig dat alle toeristen van Jiri moeten vertrekken en zo de plaatselijke bevolking meer inkomsten krijgt. Geen slecht idee als je bedenkt dat enkel toeristen en erg rijke nepalezen de luchthaven gebruiken maar wel als je bedent dat dat weer een enorm bloedige aanslag zal zijn. Enfin, volgens de geruchten was het nog niet voor dit toeristisch seizoen.

Conclusie over de maoist en de toerist; hun relatie is meestal afstandelijk en zakelijk maar niet echt bedreigend en gewoon gebaseerd op de 1000roepie inkomfee. de toerist wordt wel gebruikt maar niet mishandeld. Niemand die ons komt vertellen waarom, geen propaganda, wel soms "welkom to all tourists and journalists" signs getekend door de maoisten. Van de verhalen van andere toeristen horen we eveneens niets bedreigend en sommigen ontsnapten zelfs aan de 1000roepie. weeg dit af tegen het sociale drama in de hele regio jiri tot lukla en dan is het voor ons niet waard om er niet naar toe te gaan. Over de relatie maoist en andere nepalezen daar valt heel wat anders over te zeggen maar das voor een volgend verslagje.