Van Namche naar Gokyo en terug

Na een dagje herbronnen in het relatieve luxueuze Namche Bazar (warme douche is hier goed, eten meer keuze, poolen is leuke bezigheid en kamers zijn tip top in orde) starten we ons 2e deel: de gokyo trek. De 1e 2 uur is dit nog over hetzelfde pad als het pad dat naar everest base camp gaat en dat merk je wel; american of japanese trains van 10 toeristen en 5 gidsen enof subgidsen stomen er in hun spannende gymbroeken en cowboyhoeden naar boven, hun orde enkel verstoord wanneer een groep yaks uit de andere kant komt of om fotos te trekken van ongeveer eender wat. het pad wordt een nepali highway van 2 meter breed, overal proberen mensen je voorbij te steken of te kruisen, de terrasjes zitten meestal vol en mensen die hun eigen rugzak dragen worden plots vreemde snuiters, arme zielepoten die geen geld voor een porter hebben, tenminste zo kijkt men je toch meestal aan. Niet dat die groepen veel meer aan de lokale economie geven. meestal slapen ze in tenten naast een nochtans erg goede lodge, koken hun koks hun maaltijden op klokvaste uren en worden ze gewekt met een tas thee. de enigen die hier aan verdienen zijn de grote trekkingmaatschappijen, meestal bedrijven die al genoeg geld hebben, en de paar porters en gidsen aan wie ze werk geven. nu ja, ik wist toen ik de eerste keer naar de himalaya kwam ook niet veel beter dan dit maar als ik nu zie hoe dit allemaal werkt ... de gruwel nabij vinden we dus na 2 uur stappen een klein zijpadje met een pijl GOKYO op en hoewel het pad schijnbaar recht op een verticale rots af loopt maken we dat we van de everest high way af zijn. bij aankomst aan die rotsmuur blijkt er wel degelijk een pad omhoog te gaan, in de rotsen gehouwen en supersteil met aan de ene kant een muur en de andere kant een dieper wordende afgrond. Enfin, als dit de symbolische stairways to heaven is die ons weg van de highway to hell brengt, so it be. In de komende 4 dagen naar Gokyo wordt het weer zo kalm als van Jiri tot Lukla en drie nachten op rij logeren we alleen of net niet alleen in kleine lodges van 1 bepaalde familie. Langzaam wordt de vegetatie schaarser, van subtropische jungle naar gewone loofbossen, zonder de naaldwouden inneens in de alpiene toendra waar we ons geografenhartje wat kunnen ophalen. Zo herkennen we in de zijvallei van Machermo duidelijk een oude zijmorene, rivierterrassen, een verwilderd riviertje en we zien de eerste echt hoge bergen. Beeld je een relatief vlakke zijvallei midden in de steile bergen rondom in met een paar groene vlekjes waar yaks op grazen en wolken die een paar honderd meter daarboven de bergwanden in het oneindige doen verdwijnen. Je hoort enkel de wind, af en toe een roofvogel en de onregelmatige bewegingen van het riviertje dat precies recht uit de wolken lijkt te komen. De lucht is frisser dan in de subtropische valleien waar je eerder in liep en naast je loopt er een pad verder de vallei in richting gigantische met sneeuw bedekte bergen in de verte. Je enigste zorg, als dat er al een is, is een gezellige lodge vinden waar het eten goed is en de bedden zacht en warm. Je weet niet hoe laat het is, laat staan welke dag. Het doet er ook niet toe, het enige dat je nog weet is dat het een goede dag is en dat je blij bent als je warm in je slaapzak kunt kruipen. Je beseft hoe weinig je eigenlijk nodig hebt om gelukkig te zijn.

Gokyo blijkt een iets drukkere plaats te zijn omdat er veel mensen uit een ander vallei via een pas tot hier kunnen komen. Een nog indrukwekkender landschap komt echter in de plaats. Gokyo ligt op 4750 meter is daarmee de hoogste en laatste nederzetting in de hele vallei. Aan de ene kant ligt er een turqouise gletsjermeer met aan 3 oevers bergen die met sneeuw en ijs bedekt zijn. Op 1 van de drie bergen van 5300m hoog kun je klimmen of beter wandelen en dat zullen we dan ook doen. achter het dorp moet je een kleine helling omhoog die eenmaal boven de zijmorene van een enorne gletsjer blijkt te zijn. De Ngozumpa gletser is wel niet zo mooi als een witte gletsjer (hij ligt vol met steenpuin waardoor hij volledig grijs is), maar zijn afmetingen wekken voldoende indruk. Met tientallen kilometers lang en enkele km breed is dit de grootste gletsjer van heel Nepal en aangezien bijna de halve Himalaya en 8 van de 14 hoogste bergen ter wereld in Nepal liggen is dat dus echt wel GROOT. Van hier zie je links de Cho Oyo (meer dan 8000m), voor je de gletsjer en wat "heuveltjes"van 6000m en rechts een paar erg mooie 6 a 7000ers.

We hadden het plan om terug naar Namche te keren via een pas die sporadisch door toeristen en vooral door porters wordt gebruikt. Vooral omdat de pas naar de andere vallei precies iedereen wilde doen en we in Namche konden geraken in 2 dagen in plaats van vier via de andere pas. De weergoden hebben hier echter roet in het eteng estrooid, de volgende ochtend begon het rond 6u te sneeuwen. We besloten wat te wachten, maar tegen 10u was het alleen maar erger geworden e dus te gevaarlijk om via de pas te gaan. We zijn dan maar terug via de weg dat we zijn gekomen afgedaald, maar ondanks het feit dat het dezelfde weg was was het toch anders. Hetzelfde landschap in de sneeuw is toch niet hetzelfde! De wandeling was lang en zwaar, vooral door de ijskoude wind, ik denk dat de voeltemperatuur soms onder -10graden lag!