iets in gang steken in Nepal; Nepali time

Na 2 dagen omhoog stappen tot er geen omhoog meer was bereiken we Ghorepani (op 2900m), het toeristendorp in de bergen vanwaar stromen japanners (oftewel poonjappers), israelis (oftewel bargainies) en anderen voor zonsopgang vertrekken om 300m hogerop (op poon hill) van het uitzicht te genieten. Waar ik vorig jaar nog mn permit aan de overheid moest laten zien, zijn het nu de maoisten (de rooien of de smurfen) die hier de lakens uitdelen. Omdat we in de everestregio al betaald hadden en hier waren voor vrijwilligerswerk hadden we weeral een hele uitleg klaar en toen ze die avond in de lodge rondgingen waren we dan ook verbaasd toen ze ons gewoon oversloegen. Blijkbaar hadden de mensen van de lodge (familie van Paul en Nita, de mensen van het project in Chitre) nog voor we de smurfen gezien hadden in de keuken al gevraagd of w ons niet zouden overslaan. In Chitre ontmoeten we de volgende dag een zieke Paul wiens hoofd bovendien niet echt op ons project stond en al vrij snel ons iets over Nepali time wou duidelijk maken. Aangezien we zonder tolk of overleg niet echt kunnen beginnen wordt ons geduld op de proef gesteld. Op de 3de dag 'acclimatiseren' in Chitre zien we voor onze deur een patrouille van een man of 50 van het leger passeren en dan al vermoeden we dat er iets gaat gebeuren. Het tijdelijke vredesverdragje van 10 dagen om 'vredig' dashain te vieren was gedaan en als het leger op pad is in smurfenland dan doen ze dat niet als een gezellige toeristische excursie. De volgende dag komt dan plots het bericht binnen dat de Nepalese broer van Paul (die ons in ghorepani van een 2e maobijdrage redde) door het leger gearresteerd was en dat ze hem naar ghandruk aan het voeren waren. Zijn "misdaad" was dat de maoisten zich in een kot achter zijn lodge verschansten en bij hem eten kwamen opeisen. Volgens Amnesty International is Nepal in korte tijd naar de top doorgedrongen van de ranglijst van landen waar mensen eenmaal in arrestatie 'verdwijnen' en dus genoeg reden om de hele familie in rep en roer te zetten. Op de meid na laat iedereen alles vallen om zonder iets mee te nemen de achtervolging op de legerkolonne in te zetten om hem proberen vrij te krijgen. Paul kent blijkbaar een paar hogere legerpieten en de vermelding van hun naam plus een kwade blanke die er mee dreigde de hele kwestie naar CNN door te sturen deed blijkbaar zn werk want we hoorden nadien dat ze hem net op tijd vrij kregen voor hij per helikopter ging afgevoerd worden. Niet van Paul echter want die vertrok onverhoeds terug naar Pokhara, enerzijds voor een ziekenhuis te vinden voor zn blijvende tandpijn en anderzijds omdat die broer toch een week in pokhara moest blijven voor "eventuele ondervragingen" van het leger. Komt er voor ons op neer dat we niet echt verder kunnen. Hoewel we snel Nepalees aan het oppikken zijn zal dat nooit voldoende worden om over gezondheid en andere moeilijk zaken te babbelen. Zelfs Paul, die hier al 14 jaar is heeft nog moeite om hun lokale dialect te verstaan en dus is een lokale tolk gewoon onmisbaar. We vragen dan maar aan de engelsspekende Mayli, een zus van de familie, of ze geen zin heeft om af en toe al eens met ons op pad te gaan. Ondanks haar werk in de lodge slagen we er samen in om toch al 9 interviews af te nemen, plus de 4 die we zelf doen met de paar mensen die echt vloeiend engels kunnen. Maar toch, 13 interviews later hadden we het gevoel dat we een evaluatie nodig hadden van ons werk. Enerszijds omdat we het gevoel hadden dat er uit de enquete meer informatie kon worden gehaald en anderszijds omdat we nieuwe vragen in ons achterhoofd hadden en die eerst wilden bespreken vooraleer ze op te nemen in de enquete. Omdat Paul er niet meer was en Bart (de verpleger die eigenlijk de bezieler van de hulppost zelf is) er nog niet is besluiten we met een beetje frustratie er een week tussen uit te trekken. We laten onze 1e resultaten met onze bevindingen en suggesties in Chitre achter, steken er een duidelijk briefje bij dat we hier niet gekomen zijn om te kaarten en vertrekken op een weekje bezinning, richting Muktinath.