Kathmandu-Dedhuang: the Nepali way of travelling

Onze reis valt in 5 stukken op te delen, gescheiden door korte of lange verplaatsingen en herbronningen in steden. het eerste deel was de reis van Jiri naar Gokyo, het 2e deel was een weekje verblijf in een echt ruraal Nepalees dorpje, de volgende 3 zijn het project in chitre, het project in kathmandu en de reis op het einde. Dipak, de Nepalese vriend van Nick, heeft ons uitgenodigd om Dashain mee in zijn geboortedorp te gaan vieren. Hier volgt een kort verslagje over onze rit richting Dedhuang, het geboortedorp, later een verslagje over het verblijf zelf.

Zo zoet de luxe van KTM was, zo bitter was de nasmaak van onze reis richting Dedhuang, het dorp van Dipak. In een rit als een kruistocht leverden we vanaf 5u in de ochtend tot middernacht een ware strijd tegen alle mogelijke hindernissen en ongemakken. Eerst was er het beklemmende in een krappe en volle local bus, nadien het ongemakkelijk zitten op het dak ervan tussen twee pissende geiten, een file van de volle 4u, alleen maar om KTM uit te rijden (half KTM loopt leeg met Dashain) en de bacterien in Soetkin haar maag die wakker werden. Al tamelijk verzwakt en ziek in Soetkin haar geval bereiken we dan toch nog bij valavond een dorp vanwaar het een goed half uur stappen - lees strompelen in de duisternis met onderandere een moeilijke rivier om over te steken- was naar de jeep. Uitgeput maar met n goede noedelsoep in de maag beginnen we aan een drie uur durende nachtelijke rit over een "weg" die we nog nooit eerder hebben meegemaakt. zelfs Nick kende betere wegen in Uganda. Eenmaal je 2de bil een plek had gevonden om toch te zitten en je twee handen ergens een houvast hadden gevonden was er nog je hoofd dat voortdurend het dak, zijraam, voorruit en andere hoofden moest ontwijken. Aangezien we vooran de jeep zaten op de "luxeplaatsen" omdat Soetkin al ziek was konden we niet echt klagen. Over de 25 km haalden we een gemiddelde van +-8km/h met een zeldzame tosnelheid van 20/h. Om 23u komen we aan op het punt waar de "weg" gewoon stopt. We strompelen uit de jeep, Soetkin met een maag vol kramp, ik met de noedels halverwegen maag en mond en stijgende. Hoewel we nog amper recht konden blijven bleek het nog een uur stappen te zijn. In het donker en niet over toeristenpaadjes, maar tussen rijstvelden waar je voeten soms ingleden, sleepten we ons verder, onderweg 2maal stoppende om het kotsen te vermijden in Nick zijn geval en voor de acute diarree in Soetkin haar geval. Enfin, tegen dat we in Dedhuang zijn, zijn we meer dood dan levend en na een zeer korte gedag aan de ouders van Dipak vallen we in een diepe diepe slaap. Tot daar onze verplaatsing van kathmandu naar een dorp dat in vogelvlucht geen 200km verder ligt. Van Gent naar de Ardennen, Nepali style.