van Jiri naar Namche: de maoist en de toerist (1)

Omdat we na 3 weken rondlopen in de bergen zo veel te vertellen hebben splitsen we de berichtjes wat op. De meeste toeristen in dit gebied landen recht op een hoge luchthaven in de bergen (lukla) om van daar snel snel via Namche bazaar naar everest base camp en terug te lopen. Dit is een van de weinige stukken ruraal nepal waar de overheid nog controle over heeft en dus wordt het wat overgebruikt. De 8 daagse aanlooproute vanaf het einde van de weg in Jiri werd zowiezo al meer en meer overgeslagen en nu de maoisten dit gebied volledig onder hun controle hebben komen er nog veel minder toeristen. Hoewel niet echt voorzien ben ik toch blij dat we dit deel toch gedaan hebben. In de 9 dagen dat wij er over doen zijn we de eerste 8 dagen 5 tsjechen, 2 australische grieten, een Ier en 2 amerikanen tegengekomen en that's it. Meestal alleen in de lodge, alleen op pad, overal lege lodges, wanhopige businessmensen en de indruk van een 'post-toeristisch' landschap. De vroegere expedities gingen nochtans altijd naar hier voor de luchthaven er was. De doodsteek voor dit gebied was de verovering door de maoisten vorig jaar. Op websites zoals die van onze eigen buitenlandse zaken stond te lezen dat nepal onveilig gemaakt werd door terroristen (woordje burgeroorlog werd wel misterieus geschrapt) en vooral de stukken blabla, blabla en jiri tot lukla zijn te vermijden. Nochtans wist ik via de paar verslagen van andere toeristen die het wel deden dat er geen enkel probleem was, je moest enkel een maoistenvisum betalen in Kenja, halverwege. Je kreeg dan een papier dat je moest tonen als ze er nog eens achter vroegen. Aangezien die mensen het meegemaakt hebben en die websites van buitenlandse zaken toch veel kwats verkopen toch maar vanuit Jiri vertrokken. Nog 1 probleempje; Amerikanen, Britten en Belgen moeten 25euro ipv 12.5euro betalen, gewoon omdat die landen veel wapens leveren aan het Nepalese leger en de kameraden hier vinden dat niet zo prettig. Om te vermijden dat we moeten zeggen dat we Belgen zijn bedenken we een heel verhaal dat we uit holland komen en verstoppen we onze passen. Eenmaal in Kenja zitten we rustig onze dagelijkse dal bhat te eten (rijst, linzensausje en groenten) wanneer er plots een vent naast ons komt zitten. Ziet er uit als elke nepalees, misschien een beetje netter dan de gemiddelde, maar je zou er zeker geen maoist in zien, onmogelijk te zeggen. Aangezien we voortdurend zo'n mannen tegenkomen die uit wanhoop de paden afdweilen om businesskaartjes aan de weinige toeristen te geven denk ik eerst dat dit weeral zo'n lodgeowner is die ons zijn kaartje komt geven voor mochten we in zn lodge passeren. In alle restaurants waar ik gewerkt heb was dat een teken van crisis; dat er zo weinig te doen is dat de garcons op straat kaartjes aan de mensen moeten uitdelen, idem dito hier dus. Vraagt die kerel where you come from? Zonder te beseffen dat ik mn land moet zeggen zeg ik gewoon het dorp waar we die ochtend vertrokken zijn en welk dorp we vandaag naar toe gaan (das t gene dat lodgeowners altijd willen weten) Zonder verder op de landenkwestie in te gaan zegt ie dan plots i'm maoist, please give me 1000roepie (12.5euro) to enter maoist territory. Terwijl soet het al veel langer door had valt mn frank rijkelijk laat. aangezien ik nog aant eten ben en dat in nepal altijd met mn rechterhand doe (zoals meeste nepalezen) kon ik mn naam echter niet invullen op de receipt dus moest ie maar wachten tot ik gedaan had en mn handen kon gaan wassen. Even later zijn we 1000roepie armer en eem maovisum rijker. even snel als ie daar plots zat was ie weer weg. zo simpel was dat, niet meer dan dat. Nu kun je je afvragen of je door maoland te reizen geen vuile oorlog steunt via die 1000roepie. Wel, ik heb redenen om dat tegen te spreken. in onze 8 dagen maogebied hebben we samen zeker 8000roepie (ongeveer 100euro) uitgegeven aan kleine familiale lodges en restaurantjes die op de rand van het failliet staan. dat geld gaat niet alleen naar de familie maar ook naar de porters die allerlei goederen door de bergen vervoeren en verkopen. via die 8000roepie worden honderden mensen bereikt die in nepal van lagere middenklasse naar echte armoede dreigen af te glijden. een paar dagen later betaal je trouwens nog eens 1000 roepie aan de overheid om het everestgebied binnen te gaan en of dat veel beter besteed wordt betwijfel ik ten zeerste, maar dat is een heel ander verhaal. voor de meeste toeristen die dit stuk met ons doen of gedaan hebben voor ons blijft het bij die ene ontmoeting en sommigen weten zelfs aan die ene ontmoeting te ontsnappen. Als de nepalezen in dit gebied van ons horen hoe zeer dit stuk afgeraden wordt door onze westerse regeringen en uiteraard ook door de nepalese overheid worden ze niet kwaad maar droef. De realiteit is gewoon zo verschillend en hard voor hen dat ik er kwaad van wordt dat dit deel zo afgeraden wordt. Een sociaal drama op grote schaal is het gevolg.