Op bezinning naar Muktinath

Mens sana in corpore sano. Na 9 dagen praktisch stilzitten zijn ook onze benen dringend aan een soort actie toegekomen. Hoewel toch ergens iets knaagt dat we niet langer in Chitre gewacht hebben zijn we blij om terug in beweging te zijn. Met de gedachte dat Bart snel in Chitre zal zijn, onze brief en bevindingen eens serieus zal bekijken en we nadien op volle kracht er terug in kunnen vliegen zetten we koers naar het noorden. Door de 'diepste kloof ter wereld' (Annapurna en Dhaulagiri zijn beiden boven de 8000m en wij stappen net boven de 1000m er tussendoor) klimmen we geleidelijk langs watervallen, voorbij ezelkaravanen en over hangbruggen richting Tibet. Uitgestrekte lintdorpjes op de flank van een diepe kloof nemen plots plaats voor typisch tibetaanse nederzettingen waar het dak van het ene huis het balkon van het andere is. De koeien, ezels, schapen, ippen en eenden lopen nog steeds over straat maar straten worden steegjes of soms open riolen die plots door een huis boven de weg overdekt worden. Vooral Marpha doet sterk aan Ladakh, dat andere kleine Tibet denken. Ipv een steile kloof met jungle, terrasveldjes en water komen we in een brede en vlakke vallei, omringd door bijna kale bergen, waarin de stofstormen vrij spel hebben. Hoe dichter bij Tibet we komen, hoe meer een soort filter de onregelmatigheid en de drukte uit het landschap haalt. De sfeer is die van magie en ik verwacht achter elke stofstorm een aanval van het leger van Mordor en op een bergpas Gandalf met zn witte paard. Op de paarden zitten echter Tibetanen en het leger is een verzameling analfabeten die doen alsof ze kunnen lezen wat er op onze permit staat. Terug in overheidland gekomen, wat ook logisch is want als maoist heb je geen steen meer om je te verstoppen (of om achter te pissen, dju toch). De lokale cuisine in Marpha, de appelhoofdstad van Nepal, varieert van heerlijke appelpie, appeljuice, gedroogde appels, appelmusli, appelcider, appelpancake tot appelbrandy. Beter dan de tsampa met yakhersentjes die we mochten proeven in Kagbeni. Doch, nog niet zo goed als de fles bordeaux van 1998 die ik voor mn verjaardag samen met soetkin op 3500m in een Tibetaans dorpje verwerk. De 'tempel' van Muktinath is een anticlimax: al 100de jaren komen hindus, boeddhisten en jan en alleman naar hier om zich in een soort fonteintje met het zuiverste der zuivere wateren te reinigen van alle zonden. De lokale biechtstoel stelt in feite bitter weinig voor en ik bedenk me dat het vooral de weg is er naar toe die telt en niet het doel. Misschien is dat ook de boodschap die ik uit deze ervaring leer, een ware pelgrimstocht jawel! De eenvoud van het landschap brengt na de eerste euforie een rust in je geest die je doet nadenken over dingen waar je in de drukte van het normale leven geen tijd voor hebt. Op de uitdagende zijtrip van een dag naar de Dhaulagiri Icefall na (zeker doen als je der ooit in de buurt komt!) nemen we dezelfde weg terug in een tempo dat onze nieuwe opgedane energie en zin om er nu eens deftig aan te beginnen verraad. In 2 lange dagen stappen we 65 km, telkens vertrekkende en aankomende in de schemering.