Kathmandu II

Na drie weekjes Kathmandu is het tijd om mn biezen hier te nemen. Een kladversie van een rapport en 2 artikels verder ben ik het lichtjes beu van niet veel meer te doen dan pc werk. Er was wel een toffe kerstavond, een goede film uit Bollywood in de cinema (jawel, de uitzondering die de regel bevestigd zo lijkt het wel) en morgen hopelijk een al even gezellige nieuwjaar maar verder moet Soetkin toch zo hard werken (zeker nu de andere 2 vrijwilligers maandag vertrokken zijn en de volgende pas rond 10 januari beginnen) dat andere dingen samen doen er voorlopig niet in zit. Wel een leuke ontdekking was mn mountainbiketochtje naar een heel oud klooster op een bergtopje niet ver van Kathmandu. Langs kleine weggetjes en door een rivier, door de ochtendmist glijdend naar het oneindige dat achter de stad ligt. Changu Narayan is veel rustiger EN mooier dan alle tempels die ik tot nu toe gezien heb en het uitzicht over de Kathmandu Valley is al even indrukwekkend. Even verder en hoger op is er zelfs een plek (Nagarkot) van waar ja zowel Everest als Annapurna kunt zien in de klaarheid van de ochtenden hier. Misschien niet zo abnormaal want beiden zijn over de 8000 meter maar ze liggen wel een 400 tal kilometer van elkaar. Maar dat tochtje is voor later. Na 6 dagen Kathmandu Valley omsingeling hebben de Maos weer even geen goesting meer en dus zijn alle wegen terug open om te gaan naar waar we willen. In mijn geval is dat liefst naar een rustige plek waar ik nog wat Nepalees en over village life kan leren. Dipaks vrouw Bishnu gaat met zn vader en de kids overmorgen terug naar Dedhuang voor 2 weken en aangezien het eerste verblijf te kort leek komt de gelegenheid ideaal. Bovendien is er het vooruitzicht dat ik misschien met Dipaks vader kan samenwerken rond een nieuwe NGO die kleine landbouwkredieten aan boeren wil aanbieden om nieuwe gewassen te kunnen telen. Een vaag plan voor volgend jaar (na 14 april begint er een nieuw Nepalees jaar dus nee, niet overmorgen 1 jan) zegt hij maar zou toch al graag eens gaan polsen bij de boeren hoe hun situatie nu is en hoe die dan zou kunnen verbeteren en zo te zien is ie wel blij met mn interesse. Dit alles wilt wel zeggen dat ik vanaf 1 januari weer 2 weekjes onbereikbaar ben. Als tourisme, pastas en computers nog niet tot het dorp zijn geraakt kun je moeilijk een cybercafe verwachten. Toch kijk ik uit naar die 2 weekjes Nepalees praten, Dal Bhat eten en op een mat slapen. De rust, charme, schoonheid en de niet-business-wel-interesse houding van de mensen van het dorp doen alle ongemakken vergeten en nadien zullen de cakejes van de weezen bakery in Kathmandu weer tien keer zo goed smaken als na drie verwende weken hier.

Shangrila Home II

We zijn alweer een paar weken verder en ik begin mijn draai in Shangrila Home goed te vinden. Kerstmis hebben we hier ook gevierd, alhoewel dat de hindus dat hier eigenlijk niet doen, maar de kinderen van de Home en de vrijwilligers doen het hier ieder jaar en ze vinden het niet leuker om cadeautjes te krijgen! Vrijdagavond had ik een feestje met de kinderen van de home en al het personeel. de vrijdagnamiidag zijn we samen met de kinderen bezig geweest om de zaal te versieren om toch een beetje een kerstsfeer te hebben. Het is hier immers overdag 18 graden en in de straten merk je niet dat het kerstmis is, we weten het alleen omdat het toevallig de 24ste december is! s Avonds kwamen er dan twee kerstmannen (n Nepalese en n blanke) met n heleboel cadeautjes voor alle kinderen en didi 's. Ik kreeg wel even rillingen en kippevel toen ik een cadeautje van de didi's kreeg! Die hebben hier bijna niets (krijgen kost en inwoon en n klein loon), maar die hadden voor elke vrijwilliger iets gekocht. Het cadeau opzich stelde nietveel voor (voor iedereen n kandelaar, de ene al meer kietsj dan de andere, waar we achteraf uren hebben om gelachen), maar het idee alleen al dat ze met het weinige dat ze hebben toch zoiets deden vond ik fantastisch! Ook de jongens van het YRP huis (14jongens die eigenlijk pas vant straat en uit bendes komen) hadden voor elk van ons s avonds na hun opleidingen een tekening gemaakt. Zalig gewoon! De meisjes deden dansoptrededntjes in typisch tamang (cultuur van de kathmandu vallei) kledij en de jongens hebben met hun band opgetreden. Er was voor iedereen snoep, taart en cola (heeeeeel uitzonderlijk is dat) het was kort (om 22u moest iedereen slapen) maar gezellig!Zaterdagavond hebben we dan samen met de aanwezige belgen gekookt (pasta met paprika en brocolli) en gezellig gegeten. Na drie maanden bijna elke dag rijst, linzen en een curry te eten smaakte die pasta ongeloofelijk!!! Ik heb er wel niet zoveel van kunnen eten en snachts hebk weer n half uur op de wc gezeten (hier in het huis wordt de ene na de andere gegrepen door n bacterie, gisteren weer 4 nieuwe zieken) ma ik heb wel mee kunnen genieten! Het was een gezellig feestje en zo hebben we kerstmis ook nog gehad!
Vanaf vandaag ben ik hier als enige belgische vrijwilliger (gisteren zijn de andere twee vertrokken) met uitzondering van Lies, een Nededrlandse die hier n naaiklas en computerklas heeft. Het worden nu drukke dagen want de shiften moeten worden verdeeld onder de twee socialworkers (Pashi en Dinesh) en mezelf. Donderdagavond komt dan een vaste belgische medewerker terug uit vakantie wat de druk al een beetje zal verlasten.
Gisteren kregen we ook het leuke nieuws te horen van de huisbaas dat hij liever gisteren dan vandaag de huur voor drie jaar in ene keer wilt hebben, dan kunnen ze hier vijf jaar blijven wonen. Een typische Nepalese regeling wat hier blijkbaar meer wordt gedaan. Als je weet dat er geld te weinig is om vier extra meisjes aan te nemen (vanaf de moment dat er een godmother of godfather wordt gevonden in Belgie of nederland kunnen er bijkomen) kan je verstaan dat dit aanbod een koude douche is voor Inge (de bazin laat maar zeggen). Ze zijn hier nu met man en macht naar een oplossing aan het zoeken, want twee jaar huur besparen, dat scheelt wel!
Vrijdag gaan we samen met Lies, Dinesh, Pashi en Wim (die komt terug uit Belgie uit vakantie donderdag) oudejaarsavond vieren. Hoe weten we nog niet, maar we zullen ook wel vieren hoor!
Voor iedereen nog n zalig kerstfeest en alvast een gelukkig nieuwjaar!!!!

(voor meer informatie over shangrila kan je altijd terecht op de website: http://users.pandora.be/shangrila/, het Rekeningnummer Shangrila Home vzw: 068-2224815-50 Fortis bank)

Het adres

Door onze slechte ervaringen in Eart house waar onze post en berichten niet worden doorgegeven en omdat we nog geen andere lodge hebben gevonden (de meeste zitten vol tot na kersmis) en mensen ons al vanalles willen opsturen ga ik het adres van Shangrilla Home doorgeven. Je kan daar post naar verzenden maar mijn naam moet dan duidelijk erop worden vermeld (Nick Meynen gaat de guard daar niet kennen)!

"SHANGRILA KIDS ACADEMY"
t.a.v. Soetkin Verryt
P.O. BOX 7818
Tinchuli - Boudhanath
KATHMANDU
NEPAL

Hier blijf ik werken tot eind februari en na onze korte vakantie in maart komen we er waarschijnlijk nog juist voor vertrek om er afscheid te nemen van de kindjes, maar reken ook op bijna drie weken!

Kathmandu I

Terug in Kathmandu is het weer serieus aanpassen. Hoewel het terug samen zijn erg leuk is heeft soetkin haar ritme hier net gevonden terwijl ik het nog moet zoeken. De vervuiling is weer geweldig en samen met de plotse 'koudegolf' (van dagtemperaturen rond de 25graden naar slechts 18) en het gebrek aan fysieke inspanning zorgt dit voor een verzwakking in lichaam en geest. Waar de gedachten op 3500m in Muktinath nog zo helder waren en het lichaam fitter als ooit tevoren is het nu een beetje suffen en hopen dat alles terug went. Niet dat ik stil blijf zitten. Heb al een plek gevonden waar badminton gespeeld wordt en ga binnenkort een sportclub opzoeken. De verwerking van de interviews verloopt nog redelijk vlot en verder vul ik de tijd met lezen en schaken. Veel anders is er niet te doen want de algemene strike verlamt al voor de 2e dag de stad. Al chance dat er nog een paar internetcafes en restaurantjes open blijven of het was hier helemaal een spookstad. Maar geleidelijk aan leer je daar mee leven en soms is het zelfs een verademing: een keer geen verkeer en dus geen lawaai en stank. Ook geen kerstmishetze hier, wat ik ten zeertse apprecier. Al moet ik toegeven dat ik op kerstmis de familie en op nieuwjaar de vrienden zelf toch wat zal missen. Tot hier de 1e korte impressies uit Kathmandu, vanaf nu zullen berichtjes elkaar regelmatiger opvolgen.

Verhuis!

Wij zijn van plan om heel binnenkort te verhuizen van logeeradres. we zijn de bedelende tijgerbalsemverkopers, de opdringerige riksjarijders en taxis, de stinkende smog en de drukte van Thamel grondig beu. De mensen van het hotel, op ene na, zijn totaal niet vriendelijk en het is ook precies iets loesj. We hebben iets nieuws gevonden, dichter bij Shangrila home, ietske buiten het centrum van Kathmandu. De lodges daar zitten voorlopig vol en we voorzien na de kerstdagen er naartoe te verhuizen. Vanzodra we een nieuw adres hebben geven we het door. De mensen die iets hebben opgestuurd naar Earth-house kunnen ons dat misschien het beste laten weten, dan weten we hoeveel post we daar nog moeten verwachten en het af en toe gaan checken.

Shangrila home I

Terwijl Nick nog in de bergen zit ben ik al beginnen werken in het weeshuis Shangrila Home in Kathmandu. Vorige week zaterdag namen we afscheid van elkaar in Pokhara voor twee weken. Na twee dagen wat rond te slenteren in KTM met Karen en Bjorn en Bishnu (de vrouw van Dipak) en Katrien te gaan afhalen op de luchthaven heb ik me woensdag 1 december geinstalleerd bij de andere vrijwilligers. Shangrila Home is een weeshuis met meer dan 100 kinderen in een buitenwijk, Arubari, van Kathmandu. De eerste dag was het enkel afspreken en donderdag mocht ik dan n shift meevolgen van andere vrijwilligers om te zien hoe alles te werk gaat. We zijn voor de moment met drie andere Belgische vrijwilligers en we wisselen elkaar af in shiften. Onze shift begint om 14u, tot de volgende dag 14u en dan hebben we een dag vrij. Na drie shiften meegelopen te hebben was het aan mij alleen, tjah alleen is veel gezegd, want er lopen nog drie andere belgen rond die niet mee in shiften werken, der zitten twee social workers en wel 10 'didi's'(vrouwen die je zus mag noemen), van wasdidi, over strijkdidi, naar kookdidi en babydidi, dus ik moet geen 100 kinderen tergelijkertijd int oog houden. Mijn taak is er vooral de kleintjes (tem ongeveer 10jaar) met alles te helpen. Als ze vant school komen help ik ze te douchen, tandenpoetsen, huiswerk maken, pijama aandoen en natuurlijk een verhaaltje lezen voor het slapen gaan. s Ochtends help ik dan met de kleintjes de kamers kuisen, tandenpoetsen, uniformpjes aandoen en meelopen naar school. tegen tien uur zijn de meeste naar school en zit het grootste deel van mijn werk erop. Tegen de middag moet ik nog Rakesh kineoefeningen geven. Rakesh is een gast waarvan de ene kant van zn lichaam is verlamd en zijn armen en benen functioneren maar voor 20%. Nu moet hij zijn arm en been weer leren gebruiken. Ik ga nog kinesiste, opvoedster, sociaal assistente, kinderverzorgster zijn na der drie maanden te werken ;-)

Het is hier zalig werken. De kinderen zijn mega gediciplineerd en de grote helpen met de kleintjes. In dit huis met meer dan 100 kinderen en zeker 20 medewerkers heb ik nog geen enkele keer het gevoel gehad dat we er met zoveel zijn. De kinderen kennen de regels van het huis en die worden het meeste van de tijd ook gerespecteerd. De zaterdagen hebben de didi's vrij en koken de kinderen zelf! Het is schattig ze snachts om 3u weten opstaan om te beginnen koken, want om 10 moet de Dal Bhat (rijst-groenten-linzensoep) al klaarstaan. tzijn allemaal eem voor een schatjes!

eventjes deftig doorwerken; Belgium time

Nog voor we in Chitre terug zijn passeren we het huis van een zeker Teets die we al kennen van de lokale doch tijdelijke frietkraam (jawel, eeb frietkraam in ruraal Nepal, geleerd van de belgen daar). Teets wist blijkbaar al van onze plannen en was bereid om tolk te spelen voor een paar dagen. Zijn Engels is magertjes en veel gestudeerd heeft ie niet maar na een vergadering met ons en Bart de volgende dag begrijpt hij ongeveer waar we naar toe willen. Zn vrouw is jong gestorven en hij moet alleen voor zn 3 zoontjes zorgen en dus is er enkel tijd als die op school zitten. Dan is er nog het probleem dat er overdag weinig mensen thuis zijn. Sommigen zitten in de jungle, de meesten op de velden. Toch lukt het ons stilletjes aan 6, 7 en dan 8 interviews op een dag af te leggen. We ontmoeten een vrouw op een graanveld met naast haar een baby die half in de plaaster zit. Een paar tibetaanse vluchtelingen met geelzucht. Een oude smid die tijdens het interview gewoon doorging met zn vuurtje aan te wakkeren met een geitenblaas. Een vrouw die geen land meer had en alleen met haar 3 kindjes in een stalletje woonde en nog van die schrijnende verhalen. En toch hartelijkheid. We krijgen patatjes met chillisaus bij een oud koppeltje dat gezellig met kat en geit rond het vuur zat. Sommigen begrijpen echt niet waarom wij, als 2 blanken, in godsnaam aan hun, ongeletterde boeren, raad komen vragen ivm een hulppost maar toch krijgen we vaak warme reacties. Soms gewoon omdat er eindelijk eens iets aan hen gevraagd wordt, soms omdat het vooruitzicht van de hulppost een welkom iets is. Bijna overal krijgen we thee aangeboden en gewoon voorstellen om iets te betalen voor het eten dat we soms krijgen is onbeleefd. Toch voel je dat er een natuurlijk wantrouwen tov vreemden is, zeker als die plots in huis staan en persoonlijke vragen komen stellen over welke gezondheidsproblemen ze zoal ervaren hebben. Een lokale tussenpersoon is hierbij onmisbaar, zelfs al zouden we de taal perfect spreken. Teets doet wel zn best maar is niet zo heel vlot met de mensen en eenmaal we zijn dorp gedaan hebben kiezen we een andere hulp om de andere dorpen verder af te werken. Dit bleek pas echt een voltreffer te zijn. Met Bishu en zijn no-nonsense onnepalese en toch charmerende stijl werken we in 1 dag 16 interviews af zonder in te boeten aan kwaliteit. We praten met een politieofficier op pensioen, een burgemeester die er uit ziet als een straatveger, een lokale lama (soort tovenaar/genezer die zoals hij zelf beweerd iemands hart terug omhoog of omlaag kan brengen) en een zwanger meisje van 16. Die was licht in paniek want de enige dokter in het gebied, een corrupte overheidsdokter die er ofwel niet was ofwel handelde met medicijnen die gratis moeten zijn, kon haar niet helpen met haar pijn en ze was erg bang voor de bevalling. Toen we er enkele dagen later langs kwamen was ze bevallen maar kon ze haar baby geen melk geven en net als zovele anderen klaagde ze dat de dokter haar niet wou bezoeken of helpen. We beloven dat dokter Bart uit Chitre eens gaat langs komen maar verder staan we vaak machteloos de ellende te noteren met als enige geruststelling dat we bezig zijn een nieuwe hulppost te maken. Jammer genoeg moet soetkin na die 1e succesvolle dag met Bishu reeds terug naar Kathmandu omdat haar project daar op 1 december begint. Ik blijf nog een tijdje hier tot er voldoende interviews in voldoende dorpen zijn afgenomen om een degelijk rapport te maken. In Swata, een dorpje dat niet op de nepali highway van toeristen en 'moderniteit' ligt was er net een buffel 'van een terras gevallen'(doden mag hier niet maar af en toe een stukje buffel lusten ze hier wel dus dat vallen, weet niet of dat spontaan was). Omdat een buffel natuurlijk te veel is voor 1 gezin staat het hele dorp gezellig darmpjes en beentjes te verdelen. 22 stapeltjes vers vlees lagen netjes verspreid op een blauw zeil met tussen alle helpers en toeschouwers de kippen en honden die hun deel probeerden op te eisen. We willen niet midden in die bende gaan interviewen maar omdat bijna niemand thuis is en iedereen daar zit zetten we ons een beetje apart waar ze af en toe iets komen wassen en vanzelf komen ze een voor een wel eens langs. Meestal zit er dan iemand gehurkt naast me met van elleboog tot vingertop vers bloed en stukjes pees. Enfin, ondanks de ongezellige omsatndigheden gaat het werk er erg goed op vooruit op die manier en in 1 recorddag doen we maar liefst 21 interviews van telkens toch wel een 20tal minuutjes. Op het eind van de dag gaan we terug naar Chitre en hoewel we echt lopen zijn we niet meer voor het donker daar. Niet dat ik een probleem met het donker heb maar niemand in deze streek riskeert zich in het donker buiten. Waarschijnlijk vanwege de maos en de honden die echt wel agressief worden van zodra het donker is. Uiteindelijk werken we na nog een paar dagen zweten en zwoegen met Bishu 97 interviews in 6 verschillende dorpen af en hoewel ik graag de 100 had gehaald kan ik tevreden terugkijken op het project. Op een lokale puja, een soort offerfeest waar het hele dorp bijeenkomt, hoorde ik via Bart dat het onderwerp van gesprek voornamelijk over de enquetes ging en in Swata waren de mensen zo enthousiast geworden dat ze meteen wouden beginnen met de bouw. Een stuk grond werd ons daar gratis ter beschikking gesteld en je kon de hoop in sommige mensen hun stem zo herkennen. Op 15 februari begint de bouw maar aan de gesprekken te horen lijkt het soms alsof de post er nu al is. Vlot is het allemaal niet gegaan en de respons was niet altijd positief maar het gevoel dat we toch iets bereikt hebben en de hoop en enthousiasme die we hier en daar teweeg brachten zijn meer dan voldoende. Rest nog de verwerking van alles in een nuttig rapport dat zowel naar donors als naar Bart is gericht en onze bijdrage aan dit projectje zit er op.

Op bezinning naar Muktinath

Mens sana in corpore sano. Na 9 dagen praktisch stilzitten zijn ook onze benen dringend aan een soort actie toegekomen. Hoewel toch ergens iets knaagt dat we niet langer in Chitre gewacht hebben zijn we blij om terug in beweging te zijn. Met de gedachte dat Bart snel in Chitre zal zijn, onze brief en bevindingen eens serieus zal bekijken en we nadien op volle kracht er terug in kunnen vliegen zetten we koers naar het noorden. Door de 'diepste kloof ter wereld' (Annapurna en Dhaulagiri zijn beiden boven de 8000m en wij stappen net boven de 1000m er tussendoor) klimmen we geleidelijk langs watervallen, voorbij ezelkaravanen en over hangbruggen richting Tibet. Uitgestrekte lintdorpjes op de flank van een diepe kloof nemen plots plaats voor typisch tibetaanse nederzettingen waar het dak van het ene huis het balkon van het andere is. De koeien, ezels, schapen, ippen en eenden lopen nog steeds over straat maar straten worden steegjes of soms open riolen die plots door een huis boven de weg overdekt worden. Vooral Marpha doet sterk aan Ladakh, dat andere kleine Tibet denken. Ipv een steile kloof met jungle, terrasveldjes en water komen we in een brede en vlakke vallei, omringd door bijna kale bergen, waarin de stofstormen vrij spel hebben. Hoe dichter bij Tibet we komen, hoe meer een soort filter de onregelmatigheid en de drukte uit het landschap haalt. De sfeer is die van magie en ik verwacht achter elke stofstorm een aanval van het leger van Mordor en op een bergpas Gandalf met zn witte paard. Op de paarden zitten echter Tibetanen en het leger is een verzameling analfabeten die doen alsof ze kunnen lezen wat er op onze permit staat. Terug in overheidland gekomen, wat ook logisch is want als maoist heb je geen steen meer om je te verstoppen (of om achter te pissen, dju toch). De lokale cuisine in Marpha, de appelhoofdstad van Nepal, varieert van heerlijke appelpie, appeljuice, gedroogde appels, appelmusli, appelcider, appelpancake tot appelbrandy. Beter dan de tsampa met yakhersentjes die we mochten proeven in Kagbeni. Doch, nog niet zo goed als de fles bordeaux van 1998 die ik voor mn verjaardag samen met soetkin op 3500m in een Tibetaans dorpje verwerk. De 'tempel' van Muktinath is een anticlimax: al 100de jaren komen hindus, boeddhisten en jan en alleman naar hier om zich in een soort fonteintje met het zuiverste der zuivere wateren te reinigen van alle zonden. De lokale biechtstoel stelt in feite bitter weinig voor en ik bedenk me dat het vooral de weg is er naar toe die telt en niet het doel. Misschien is dat ook de boodschap die ik uit deze ervaring leer, een ware pelgrimstocht jawel! De eenvoud van het landschap brengt na de eerste euforie een rust in je geest die je doet nadenken over dingen waar je in de drukte van het normale leven geen tijd voor hebt. Op de uitdagende zijtrip van een dag naar de Dhaulagiri Icefall na (zeker doen als je der ooit in de buurt komt!) nemen we dezelfde weg terug in een tempo dat onze nieuwe opgedane energie en zin om er nu eens deftig aan te beginnen verraad. In 2 lange dagen stappen we 65 km, telkens vertrekkende en aankomende in de schemering.

iets in gang steken in Nepal; Nepali time

Na 2 dagen omhoog stappen tot er geen omhoog meer was bereiken we Ghorepani (op 2900m), het toeristendorp in de bergen vanwaar stromen japanners (oftewel poonjappers), israelis (oftewel bargainies) en anderen voor zonsopgang vertrekken om 300m hogerop (op poon hill) van het uitzicht te genieten. Waar ik vorig jaar nog mn permit aan de overheid moest laten zien, zijn het nu de maoisten (de rooien of de smurfen) die hier de lakens uitdelen. Omdat we in de everestregio al betaald hadden en hier waren voor vrijwilligerswerk hadden we weeral een hele uitleg klaar en toen ze die avond in de lodge rondgingen waren we dan ook verbaasd toen ze ons gewoon oversloegen. Blijkbaar hadden de mensen van de lodge (familie van Paul en Nita, de mensen van het project in Chitre) nog voor we de smurfen gezien hadden in de keuken al gevraagd of w ons niet zouden overslaan. In Chitre ontmoeten we de volgende dag een zieke Paul wiens hoofd bovendien niet echt op ons project stond en al vrij snel ons iets over Nepali time wou duidelijk maken. Aangezien we zonder tolk of overleg niet echt kunnen beginnen wordt ons geduld op de proef gesteld. Op de 3de dag 'acclimatiseren' in Chitre zien we voor onze deur een patrouille van een man of 50 van het leger passeren en dan al vermoeden we dat er iets gaat gebeuren. Het tijdelijke vredesverdragje van 10 dagen om 'vredig' dashain te vieren was gedaan en als het leger op pad is in smurfenland dan doen ze dat niet als een gezellige toeristische excursie. De volgende dag komt dan plots het bericht binnen dat de Nepalese broer van Paul (die ons in ghorepani van een 2e maobijdrage redde) door het leger gearresteerd was en dat ze hem naar ghandruk aan het voeren waren. Zijn "misdaad" was dat de maoisten zich in een kot achter zijn lodge verschansten en bij hem eten kwamen opeisen. Volgens Amnesty International is Nepal in korte tijd naar de top doorgedrongen van de ranglijst van landen waar mensen eenmaal in arrestatie 'verdwijnen' en dus genoeg reden om de hele familie in rep en roer te zetten. Op de meid na laat iedereen alles vallen om zonder iets mee te nemen de achtervolging op de legerkolonne in te zetten om hem proberen vrij te krijgen. Paul kent blijkbaar een paar hogere legerpieten en de vermelding van hun naam plus een kwade blanke die er mee dreigde de hele kwestie naar CNN door te sturen deed blijkbaar zn werk want we hoorden nadien dat ze hem net op tijd vrij kregen voor hij per helikopter ging afgevoerd worden. Niet van Paul echter want die vertrok onverhoeds terug naar Pokhara, enerzijds voor een ziekenhuis te vinden voor zn blijvende tandpijn en anderzijds omdat die broer toch een week in pokhara moest blijven voor "eventuele ondervragingen" van het leger. Komt er voor ons op neer dat we niet echt verder kunnen. Hoewel we snel Nepalees aan het oppikken zijn zal dat nooit voldoende worden om over gezondheid en andere moeilijk zaken te babbelen. Zelfs Paul, die hier al 14 jaar is heeft nog moeite om hun lokale dialect te verstaan en dus is een lokale tolk gewoon onmisbaar. We vragen dan maar aan de engelsspekende Mayli, een zus van de familie, of ze geen zin heeft om af en toe al eens met ons op pad te gaan. Ondanks haar werk in de lodge slagen we er samen in om toch al 9 interviews af te nemen, plus de 4 die we zelf doen met de paar mensen die echt vloeiend engels kunnen. Maar toch, 13 interviews later hadden we het gevoel dat we een evaluatie nodig hadden van ons werk. Enerszijds omdat we het gevoel hadden dat er uit de enquete meer informatie kon worden gehaald en anderszijds omdat we nieuwe vragen in ons achterhoofd hadden en die eerst wilden bespreken vooraleer ze op te nemen in de enquete. Omdat Paul er niet meer was en Bart (de verpleger die eigenlijk de bezieler van de hulppost zelf is) er nog niet is besluiten we met een beetje frustratie er een week tussen uit te trekken. We laten onze 1e resultaten met onze bevindingen en suggesties in Chitre achter, steken er een duidelijk briefje bij dat we hier niet gekomen zijn om te kaarten en vertrekken op een weekje bezinning, richting Muktinath.

van toeristincognito naar toeristmekka: dedhuang-pokhara

Iets vroeger dan gepland ruilen we 6 dagen na aankomst het rurale dedhuang om voor het toeristenmekka pokhara, startpunt voor ons veel langer verblijf in chitre, hoog in de bergen. Hoewel we graag nog wat dagen bleven om eens mee te werken op het veld (binnenhalen rijstoogst) en te praten met maoisten die elke dag wel eens passeerden besliste die hardnekkige bacteriepopulatie in soetkin haar maag dat het na 5 dagen amper eten en pijn tijd werd om eens een echte dokter in pokhara te bezoeken. Bovendien ging ook dipak terug naar kathmandu en is er een kans dat we of ik hier nog tijdelijk terug komen. Door stom toeval bleek dat dipaks vader in de toekomst een project wil oprichten waar ik misschien mee kan helpen. Om de armere boeren in het dorp de kans te geven te investeren in nieuwe gewassen en nieuwe teeltmethodes zou hij een NGO voor microleningen willen oprichten (soort bank voor de armen die niet commercieel werkt). Het toeval wil dat ik net voor vertrek naar nepal in mn vrije tijd aan een project van TRIAS (Belgische NGO rond microfinanciering) meegeholpen heb om een databank samen te stellen waar kleine NGOs uit het zuiden financiering kunnen vinden om project rond microfinanciering op te starten. Dit eventjes terzijde. Over Pokhara valt niet veel te zeggen behalve dat het een leuke plek is om na tijdje van ongemakken even terug te genieten van luxe zoals gevarieerd eten en een matras om op te slapen. In ons geval willen we vooral zo snel mogelijk aan het project in chitre beginnen maar eerst moet soetkin terug een gewoonte opnemen om iets te eten want anders geraken we niet eens daar. Gelukkig vinden we snel een goede dokter die andere en betere medicijnen geeft en uiteindelijk geven de bacterie-warlords hun strijd op. Eenmaal gerecupereerd en conditie opgedaan (hebben we getest door een dag n wandeling met 200m stijgen in te doen, als ik dit aankon, konden we vertrekken, en het ging) vertrekken we vol energie en goesting voor een 2 daagse trip richting Chitre, de thuisbasis voor de komende maand.