Chandrodaya II

De eerste week bij Chandrodaya viel best goed mee. De lessen aan de culture group (de 20 die er echt wonen en les volgen) zijn best leuk, de mensen zijn vriendelijk en tussendoor organiseer ik een estafette en een keertje dikke bertha. Matthieu is een aardige en gemakkelijke gast, al neemt ie het naar mijn zin soms wel iets te gemakkelijk en neemt ie weinig initiatief of is het altijd allemaal goed voor hem. Enfin, ik voel me er toch prima en de beslissing om er na 6 dagen plts een weekje met johannes en gwen op uit te trekken was een echt dilemma maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb die trekking. Als ik nadien terugkom is alles precies anders. Van de 20 kinderen zijn er 9 weg en 9 nieuwe gekomen en in de groep zit wat spanning. In het algemeen doen ze een pak lastiger, wat Joshi zelf ook zegt. Er werd een soort schema opgesteld van welke junior staf wanneer naar de engels les ging komen zodat er een beetje een lijn in zou zitten en wij ons ook wat konden voorbereiden want hun niveau's liggen uiteen van hogeschool niveau tot amper kunnen schrijven en het woord OR of IF totaal niet begrijpen. Maar blijkbaar is het voor geld spelen van een knikkerspel genoeg reden om niet te komen en elke dag zijn het andere studenten met een paar die af en toe eens komen maar je weet nooit wanneer wie komt en voor welke niveuas je zult moeten les geven. In die context is voorbereiden zowat een hopeloze zaak. En dan is er nog de 3e vrijwilligster die er bij is gekomen en daar nog 2 maand ging blijven terwijl die Matthieu volgende week naar huis ging. Een zeker Delphine uit Schilde die in eliteschool gestudeerd heeft, thuis in het frans spreekt en in haar bagage naast snobkleren ook nog 4 soorten shampoos en cremespoelingen mee had. Naast zich tegenover ons EN die gasten hautain op te stellen flipt die compleet na daar enkele dagen mee te draaien. Enfin, ik bespaar u de details maar echt niet mijn type om mee samen te werken, laat staan er 5 weken mee in 1 kamer te leven naast het werk! Na een paar dagen telkens opnieuw de moed bijeen te rapen en met nieuwe energie proberen les te geven en voorstellen doen om beter samen te werken om dan telkens het deksel op de neus te krijgen zit het echt dik tegen bij mij. Als we gaan vragen aan Joshi wat het dan is dat we moeten doen en als die dan zegt dat ie het zelf niet goed weet en we gewoon wat moeten afwachten ja hallo, dan hoeft het niet meer voor mijn part. En ik geef toe, het was niet alleen de kinderen, de staf of die delphine, maar ook mezelf waardoor het daar wat boven mn petje ging. Van Nick de student alias freelance onderzoeker, journalist en garcon in 1 stap naar nick de social worker die perfect met de problemen van straatkinderen, ex-bendeleiders-nu-junior-staf en delphinekes-uit-schilde onderweg kan, was misschien niet zo realistisch. Maar het blijft een ervaring en er zaten ook toffe momenten met die mannen in die ik toch niet rap zal vergeten. Ook hieruit trek ik nieuwe lessen over mezelf. Joshi begrijpt het wel en blijft zelfs na mn beslissing een vriendelijke kerel die zegt dat ik altijd nog eens mag langskomen, wat ik misschien nog wel eens doe (als delphine een snipperdagje neemt bijvoorbeeld).