Chandrodaya I

Na 10 daagjes Kathmandu heb ik na wat zoeken en proberen een nieuw plekje gevonden waar ik voor een tijdje ga blijven. Geen dorp of trekkingregio meer maar een shelter voor straatkinderen in het hartje van de stad. Deels geinspireerd door Soetkin haar succes maar al evenveel door mn eigen aanvoelen dat het na alle interviews, artikels en leerrijke zoektochten tijd was voor iets sociaal, iets met kinderen, iets met geven ipv leren. Na drie dagen mee te draaien in een andere shelter besloot ik reeds 2 dingen. Het eerste was dat het werken met de kids, hen helpen met huiswerk, spelen en gewoon praten met ze reuze meeviel (al waren er zware moeilijke verhalen bij over zusters die door het leger vermoord werden en zo). Het 2e was dat de plek waarop ik werktte me echt niet aanstond. De andere medewerkers waren stuk voor stuk hoog opgeleide en goed betaalde nepalezen die letterlijk hun krant kwamen lezen, op hun kantoortje gingen schaken en vooral de kinderen als balast behandelden. Alsof ze hen stoorden in hun geschaak en gelees. De uitdaging was er klein, de variatie nog kleiner en het gevoel van samenwerking voor een echt goed doel nog minder. De dag nadat ik daar stop geraak ik echter via via aan een telefoonnummer van een andere belg die een grote shelter (20 vaste, 200 tijdelijke die nog op straat leven) heeft waar ze echt nog buitenlanders zoeken. Ik ga op gesprek en alles wat ik mistte in het vorige is hier. Naast de sympathieke oprichter Joshi (een belg) nog een andere vrijwilliger uit Frankrijk en een staf die me direct een rondleiding geeft, me direct op mn gemak stelt en trouwens grotendeels bestaat uit straatkinderen die via wat opleiding opgegroeid zijn tot staf (en er dus meer van kennen en er meer mee begaan zijn). De taak bestaat uit les engels geven aan de staf, informele les aan de groep van 18 gasten (weer enkel jongens) die daar vast blijft en het organiseren van sportactiviteiten. Ze staan er open voor allerlei nieuwe ideetjes en weten precies veel meer waarmee ze bezig zijn. De eerste dag viel letterlijk een beetje in het water omdat het tot 2u geregend heeft maar desondanks voel ik me daar precies op mn plek. Morgen mag ik al intrekken bij Joshi zelf, waar de andere vrijwilliger en de 2 voornaamste vaste staf ook slapen. Moet nu nog een les voorbereiden en weet er nog niet veel over te zeggen behalve dan dat het deugd doet om een plekje te vinden waar ik na een weekje zoeken van kan zeggen dat het er echt veelbelovend uitziet. Meer nieuws volgt later! (www.chandrodaya.org)