Langtang trekking: een winters avontuur

De verleiding om met 2 goede vrienden, Johannes en Gwen, ondanks de nieuwe start bij Chandrodaya op trekking te gaan bleek te groot te zijn. Bovendien was het toen ik vertrok chaos troef op het werk en na wat we meegemaakt hebben heb ik er zeker geen spijt van! Onze taxirit naar Syabrubesi was bijna de sequel van die naar de Everest regio: the stupid kathmandu taxidriver part two. Na een prijs af te spreken toch opnieuw beginnen zagen onderweg, veel langer onderweg dan de chauffeur dacht, de taxi 10 keer op het randje van per total rijdende, met 2 bijna serieuze ongelukken onderweg door te snel een bocht te pakken en nog net een bus en later pickup te ontwijken, soms moeten duwen en aflopende met een opgefokte domme chauffeur die wanhopig dezelfde dag in kathmandu probeert terug te geraken en daarbij zijn leven riskeert zonder toeristen terug mee te nemen. enfin, tis zijn probleem zolang we er maar geraken en dat doen we echt als bij een wonder als je de steenblokken tegen je voeten en allerlei onderdelen voelde bonken op de slechtste stukken van de weg. In de 1e 2 dagen van de 4daagse omhoog in de Langtang vallei is het best mooi maar nog niet winters. De rust wordt enkel door grote zwart-witte apen of het geluid van de rivier verstoord maar zeker niet door toeristen, die zijn zowat nergens te bespeuren in putje winter. De locals varieren van gevluchtte Tibetanen over Sherpa's tot het meer Nepalese type van de Tamangs. Hun kleren, messen en gezichten waren echt anders dan ik tot nu toe gezien had en in 1 bepaalde lodge murmelden de 'om mani padme hums' de ganse avond voor uren aan een stuk over de lippen van de erg sympathieke eigenaar, enkel onderbroken door de occasionele "do you want some more rice?" De volgende 2 dagen komen we echt in een winterlandschap dat op het eind volledig onder de sneeuw ligt. Om in het laatste dorp op 3900m te geraken moeten we al door een 20-30tal cm sneeuw en meer, soms over slipperige hellingen, maar het echte avontuur begint pas de dag nadien. Wat het klimaat betreft raad ik de bomma's in belgie die in de winter benidorm doen aan om eens putje winter naar 4000m hoogte in nepal te komen: 25graden in de zon gemeten op m'n thermometje! Na de lading sneeuw van de tafel te vegen is het zelfs piknik weer rond middagtijd. Neem er dan wel bij dat bij elke wolk die 2 van 25 weg mag en het de volgende ochtend -4 in de kamer en -9 buiten is. Nog voor de laatste ster verdwenen is zijn we op pad om onderweg het kleurenspektakel van de zonsopkomst op de 6 en 7 duizenders rond ons gade te slaan. Het zicht is echt adembenemend. Al werd dit ook veroorzaakt door de hoogte en het banen van een pad in kniediepe sneeuw omhoog naar een viewpoint, nog steeds bij -9 want we zitten in de schaduwzijde van een berg. Het is een kwestie van ofwel even rusten en doodvriezen ofwel doorgaan en geen zuurstof meer hebben. Ondanks 3 paar handschoenen heeft johannes veel last van zijn vingers en iedereen zn tenen voelen aan als ijsklompjes. Toch is het niet de kou die ons zal beletten tot die top te gaan. De hoogte, de steeds steiler wordende helling, het gebrek aan degelijke slaap en eten die nacht en dag en 'last but not least' de overgang van kniediepte naar poepdiepte aan sneeuw maakt verdergaan onmogelijk. Waar we geraakt zijn was toch al grensverleggend genoeg en vrij extreem te noemen naar mijn eigen normen, verdergaan was waanzin. Je hoeft niet altijd een top te halen om een goed gevoel na te houden, het is de weg die je aflegt die veel belangrijker is, das nu al de 2e keer dat ik dit heel sterk meemaak hier in Nepal. Terwijl ik me nog aan een glijpartijtje waag op een steile sneeuwhelling naar beneden heeft gwen minder chance dan ik want later blijkt dat ze aan haar afdaling een ferme vrieswonde over heeft gehouden. De terugtocht wordt dan ook een beetje moeilijk voor haar (pas na ziekenhuisbezoekje in Kathmandu aan de beterhand aan het geraken) maar ondanks de ongemakken denk ik dat we alle drie nog lang aan ons avontuur gaan denken en persoonlijk heeft het me zeer veel deugd gedaan. Voor elke avontuurlijke reiziger die eens wat extra wilt, een beetje verder wil gaan dan de bijbel voor trekkers de 'lonely planet' je vertelt: wintertrekking in Nepal!