korte avontuurlijke trekking

Ik en Kathleen (een van de andere vrijwilligsters) vonden dat het tijd was geworden om er even tussenuit te trekken. Voor een korte trekking kan je hier in de heuvels van de Kathmandu vallei terecht. We voorzien er vier dagen voor, de groteren van Shangrila hebben deze trekking in oktober gedaan, dus krijgen we alle info die we nodig hebben mee. Geen kaart nodig zeiden ze, de weg is heeel duidelijk. We vertrekken vanuit Panauti te voet richting Namo boudha. De weg gaat tussen sinaasappelgaarden (deed me wat aan Murcia denken), zeer authentieke dorpjes, jungle met aapjes, ... Wat me ook onmiddellijk opvalt is dat alles er nog zo vredig is. Geen kinderen die om snoepen en pennen komen vragen, nergens n lodge of iets dat ook maar met toeristen te maken heeft, echt het authentieke nepal dus. Na twee uurtjes lopen was het al laat in de namiddag en we wilden nog in Dulhikel geraken. Volgens de ene nog n uurtje wandelen, volgens de andere nog twee uur. Aangezien het hier rond 18u30 donker wordt wagen we het erop. het was dus verder dan twee uur wandelen, en gelukkig komen we tegen valavond op n weg uit. We waren wat in zak en as omdat de laatste bus ook vertrokken was, waar oesten we nu slapen. Plots hoorden we achter ons de stem van n klein meisje ( tien jaar) " do you want to sleep in my house?". Dat aanbod namen we onmiddellijk aan, want het was dat of in het donker te voet verder gaan (wat geen goed idee is met patrouillerend leger en maoisten). Wat een voltreffer zeg. De oma, de twee tantes, zusje en nichtje zaten ons thuis al op te wachten en er werd ons n heerlijke dal baht voorgeschoteld. Die waren zo gastvrij!!! Alleen het meisje van tien jaar sprak engels e vertaalde alles voor ons. Toen zei de oma ons "I don t need anything from you, only your love", lief toch, eh. Die avond hebbenwe nog staan dansen op madonna met de kinderen en de volgende ochtend werden we al gewekt om 6u30! Dus vroeg terug op pad richting dulhikel waar we de vorige avond zouden aankomen. Vandaaruit ging het verder met de bus naar Bakhtapur, een van de konigssteden in de vallei en s avonds namen we de bus naar Nagarkot, een allegaartje van hotels op een heuvel waarvan ge een volledig zicht hebt van de annapurna s tot de mount everest! Prachtig!!! (trouwens in de guestbook van onze lodge stond er dat twee dagen voor ons Sofie Colpaert daar heeft geslapen, wat is de wereld toch heel klein, eh!!!).
Onze voorlaatste dag ging door jungle naar Chissopani. Rond de middag stak er een onweer op, maar wondedr boven wonder bleef het constant net naast ons en klaarde het plots op, weeral n sjans, wetende dat we geen regenjas bijhadden. De laatste dag dan, wat een avontuur weer. We zouden na een lange dag stappen te voet aankomen in Shangrila, maar blijkbaar misten we ergens n weg en zijn we verder blijven lopen in de verkeerde richting. Het pad liep door de jungle en het was n duidelijk pad, we hadden er toen geen idee van dat we waren verkeerd gelopen. Tegen 14u bereike we eindedlijk n dorp dat precies nog in de prehistorie te leven en als we de weg vroegen bleken we helemaal verkeerd te zitten en nooit voor het donker thuis te geraken. Daar ging onze warme douche, ons weerzien met de kindjes, ons eigen bedje, .... Een man bood zijn bed (n houten plank met n laken op) aan en we kregen weer n heerlijke dal baht, dit alles was deze keer wel tegen betaling. We besluiten dan toch voor dee volgende dag n gids te vragen, want we wilden dan ook zo snel mogelijk thuis zijn. Na vier uur zaten we weer op n bus, n heerlijk gevoel terug in de bewoonde wereld te zijn!