korte avontuurlijke trekking

Ik en Kathleen (een van de andere vrijwilligsters) vonden dat het tijd was geworden om er even tussenuit te trekken. Voor een korte trekking kan je hier in de heuvels van de Kathmandu vallei terecht. We voorzien er vier dagen voor, de groteren van Shangrila hebben deze trekking in oktober gedaan, dus krijgen we alle info die we nodig hebben mee. Geen kaart nodig zeiden ze, de weg is heeel duidelijk. We vertrekken vanuit Panauti te voet richting Namo boudha. De weg gaat tussen sinaasappelgaarden (deed me wat aan Murcia denken), zeer authentieke dorpjes, jungle met aapjes, ... Wat me ook onmiddellijk opvalt is dat alles er nog zo vredig is. Geen kinderen die om snoepen en pennen komen vragen, nergens n lodge of iets dat ook maar met toeristen te maken heeft, echt het authentieke nepal dus. Na twee uurtjes lopen was het al laat in de namiddag en we wilden nog in Dulhikel geraken. Volgens de ene nog n uurtje wandelen, volgens de andere nog twee uur. Aangezien het hier rond 18u30 donker wordt wagen we het erop. het was dus verder dan twee uur wandelen, en gelukkig komen we tegen valavond op n weg uit. We waren wat in zak en as omdat de laatste bus ook vertrokken was, waar oesten we nu slapen. Plots hoorden we achter ons de stem van n klein meisje ( tien jaar) " do you want to sleep in my house?". Dat aanbod namen we onmiddellijk aan, want het was dat of in het donker te voet verder gaan (wat geen goed idee is met patrouillerend leger en maoisten). Wat een voltreffer zeg. De oma, de twee tantes, zusje en nichtje zaten ons thuis al op te wachten en er werd ons n heerlijke dal baht voorgeschoteld. Die waren zo gastvrij!!! Alleen het meisje van tien jaar sprak engels e vertaalde alles voor ons. Toen zei de oma ons "I don t need anything from you, only your love", lief toch, eh. Die avond hebbenwe nog staan dansen op madonna met de kinderen en de volgende ochtend werden we al gewekt om 6u30! Dus vroeg terug op pad richting dulhikel waar we de vorige avond zouden aankomen. Vandaaruit ging het verder met de bus naar Bakhtapur, een van de konigssteden in de vallei en s avonds namen we de bus naar Nagarkot, een allegaartje van hotels op een heuvel waarvan ge een volledig zicht hebt van de annapurna s tot de mount everest! Prachtig!!! (trouwens in de guestbook van onze lodge stond er dat twee dagen voor ons Sofie Colpaert daar heeft geslapen, wat is de wereld toch heel klein, eh!!!).
Onze voorlaatste dag ging door jungle naar Chissopani. Rond de middag stak er een onweer op, maar wondedr boven wonder bleef het constant net naast ons en klaarde het plots op, weeral n sjans, wetende dat we geen regenjas bijhadden. De laatste dag dan, wat een avontuur weer. We zouden na een lange dag stappen te voet aankomen in Shangrila, maar blijkbaar misten we ergens n weg en zijn we verder blijven lopen in de verkeerde richting. Het pad liep door de jungle en het was n duidelijk pad, we hadden er toen geen idee van dat we waren verkeerd gelopen. Tegen 14u bereike we eindedlijk n dorp dat precies nog in de prehistorie te leven en als we de weg vroegen bleken we helemaal verkeerd te zitten en nooit voor het donker thuis te geraken. Daar ging onze warme douche, ons weerzien met de kindjes, ons eigen bedje, .... Een man bood zijn bed (n houten plank met n laken op) aan en we kregen weer n heerlijke dal baht, dit alles was deze keer wel tegen betaling. We besluiten dan toch voor dee volgende dag n gids te vragen, want we wilden dan ook zo snel mogelijk thuis zijn. Na vier uur zaten we weer op n bus, n heerlijk gevoel terug in de bewoonde wereld te zijn!

Chandrodaya II

De eerste week bij Chandrodaya viel best goed mee. De lessen aan de culture group (de 20 die er echt wonen en les volgen) zijn best leuk, de mensen zijn vriendelijk en tussendoor organiseer ik een estafette en een keertje dikke bertha. Matthieu is een aardige en gemakkelijke gast, al neemt ie het naar mijn zin soms wel iets te gemakkelijk en neemt ie weinig initiatief of is het altijd allemaal goed voor hem. Enfin, ik voel me er toch prima en de beslissing om er na 6 dagen plts een weekje met johannes en gwen op uit te trekken was een echt dilemma maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb die trekking. Als ik nadien terugkom is alles precies anders. Van de 20 kinderen zijn er 9 weg en 9 nieuwe gekomen en in de groep zit wat spanning. In het algemeen doen ze een pak lastiger, wat Joshi zelf ook zegt. Er werd een soort schema opgesteld van welke junior staf wanneer naar de engels les ging komen zodat er een beetje een lijn in zou zitten en wij ons ook wat konden voorbereiden want hun niveau's liggen uiteen van hogeschool niveau tot amper kunnen schrijven en het woord OR of IF totaal niet begrijpen. Maar blijkbaar is het voor geld spelen van een knikkerspel genoeg reden om niet te komen en elke dag zijn het andere studenten met een paar die af en toe eens komen maar je weet nooit wanneer wie komt en voor welke niveuas je zult moeten les geven. In die context is voorbereiden zowat een hopeloze zaak. En dan is er nog de 3e vrijwilligster die er bij is gekomen en daar nog 2 maand ging blijven terwijl die Matthieu volgende week naar huis ging. Een zeker Delphine uit Schilde die in eliteschool gestudeerd heeft, thuis in het frans spreekt en in haar bagage naast snobkleren ook nog 4 soorten shampoos en cremespoelingen mee had. Naast zich tegenover ons EN die gasten hautain op te stellen flipt die compleet na daar enkele dagen mee te draaien. Enfin, ik bespaar u de details maar echt niet mijn type om mee samen te werken, laat staan er 5 weken mee in 1 kamer te leven naast het werk! Na een paar dagen telkens opnieuw de moed bijeen te rapen en met nieuwe energie proberen les te geven en voorstellen doen om beter samen te werken om dan telkens het deksel op de neus te krijgen zit het echt dik tegen bij mij. Als we gaan vragen aan Joshi wat het dan is dat we moeten doen en als die dan zegt dat ie het zelf niet goed weet en we gewoon wat moeten afwachten ja hallo, dan hoeft het niet meer voor mijn part. En ik geef toe, het was niet alleen de kinderen, de staf of die delphine, maar ook mezelf waardoor het daar wat boven mn petje ging. Van Nick de student alias freelance onderzoeker, journalist en garcon in 1 stap naar nick de social worker die perfect met de problemen van straatkinderen, ex-bendeleiders-nu-junior-staf en delphinekes-uit-schilde onderweg kan, was misschien niet zo realistisch. Maar het blijft een ervaring en er zaten ook toffe momenten met die mannen in die ik toch niet rap zal vergeten. Ook hieruit trek ik nieuwe lessen over mezelf. Joshi begrijpt het wel en blijft zelfs na mn beslissing een vriendelijke kerel die zegt dat ik altijd nog eens mag langskomen, wat ik misschien nog wel eens doe (als delphine een snipperdagje neemt bijvoorbeeld).

Fototjes van Langtang!

Klik op de foto om te vergroten.



Spooky berg- en wolkenlandschap



Brandend zonsonderganglicht op de bergen



Blauw landschap bij zonsopgang (Langtang dorp)



Langtang dorp



Op weg naar Kyangin Gompa



Muur van mani-stenen (gebedsstenen)



Bergen bij vroege ochtend



Paars licht bij de zonsopgang



Het eerste zonlicht op de bergen



Gwen



Nick



Bospad op terugweg

Langtang trekking: een winters avontuur

De verleiding om met 2 goede vrienden, Johannes en Gwen, ondanks de nieuwe start bij Chandrodaya op trekking te gaan bleek te groot te zijn. Bovendien was het toen ik vertrok chaos troef op het werk en na wat we meegemaakt hebben heb ik er zeker geen spijt van! Onze taxirit naar Syabrubesi was bijna de sequel van die naar de Everest regio: the stupid kathmandu taxidriver part two. Na een prijs af te spreken toch opnieuw beginnen zagen onderweg, veel langer onderweg dan de chauffeur dacht, de taxi 10 keer op het randje van per total rijdende, met 2 bijna serieuze ongelukken onderweg door te snel een bocht te pakken en nog net een bus en later pickup te ontwijken, soms moeten duwen en aflopende met een opgefokte domme chauffeur die wanhopig dezelfde dag in kathmandu probeert terug te geraken en daarbij zijn leven riskeert zonder toeristen terug mee te nemen. enfin, tis zijn probleem zolang we er maar geraken en dat doen we echt als bij een wonder als je de steenblokken tegen je voeten en allerlei onderdelen voelde bonken op de slechtste stukken van de weg. In de 1e 2 dagen van de 4daagse omhoog in de Langtang vallei is het best mooi maar nog niet winters. De rust wordt enkel door grote zwart-witte apen of het geluid van de rivier verstoord maar zeker niet door toeristen, die zijn zowat nergens te bespeuren in putje winter. De locals varieren van gevluchtte Tibetanen over Sherpa's tot het meer Nepalese type van de Tamangs. Hun kleren, messen en gezichten waren echt anders dan ik tot nu toe gezien had en in 1 bepaalde lodge murmelden de 'om mani padme hums' de ganse avond voor uren aan een stuk over de lippen van de erg sympathieke eigenaar, enkel onderbroken door de occasionele "do you want some more rice?" De volgende 2 dagen komen we echt in een winterlandschap dat op het eind volledig onder de sneeuw ligt. Om in het laatste dorp op 3900m te geraken moeten we al door een 20-30tal cm sneeuw en meer, soms over slipperige hellingen, maar het echte avontuur begint pas de dag nadien. Wat het klimaat betreft raad ik de bomma's in belgie die in de winter benidorm doen aan om eens putje winter naar 4000m hoogte in nepal te komen: 25graden in de zon gemeten op m'n thermometje! Na de lading sneeuw van de tafel te vegen is het zelfs piknik weer rond middagtijd. Neem er dan wel bij dat bij elke wolk die 2 van 25 weg mag en het de volgende ochtend -4 in de kamer en -9 buiten is. Nog voor de laatste ster verdwenen is zijn we op pad om onderweg het kleurenspektakel van de zonsopkomst op de 6 en 7 duizenders rond ons gade te slaan. Het zicht is echt adembenemend. Al werd dit ook veroorzaakt door de hoogte en het banen van een pad in kniediepe sneeuw omhoog naar een viewpoint, nog steeds bij -9 want we zitten in de schaduwzijde van een berg. Het is een kwestie van ofwel even rusten en doodvriezen ofwel doorgaan en geen zuurstof meer hebben. Ondanks 3 paar handschoenen heeft johannes veel last van zijn vingers en iedereen zn tenen voelen aan als ijsklompjes. Toch is het niet de kou die ons zal beletten tot die top te gaan. De hoogte, de steeds steiler wordende helling, het gebrek aan degelijke slaap en eten die nacht en dag en 'last but not least' de overgang van kniediepte naar poepdiepte aan sneeuw maakt verdergaan onmogelijk. Waar we geraakt zijn was toch al grensverleggend genoeg en vrij extreem te noemen naar mijn eigen normen, verdergaan was waanzin. Je hoeft niet altijd een top te halen om een goed gevoel na te houden, het is de weg die je aflegt die veel belangrijker is, das nu al de 2e keer dat ik dit heel sterk meemaak hier in Nepal. Terwijl ik me nog aan een glijpartijtje waag op een steile sneeuwhelling naar beneden heeft gwen minder chance dan ik want later blijkt dat ze aan haar afdaling een ferme vrieswonde over heeft gehouden. De terugtocht wordt dan ook een beetje moeilijk voor haar (pas na ziekenhuisbezoekje in Kathmandu aan de beterhand aan het geraken) maar ondanks de ongemakken denk ik dat we alle drie nog lang aan ons avontuur gaan denken en persoonlijk heeft het me zeer veel deugd gedaan. Voor elke avontuurlijke reiziger die eens wat extra wilt, een beetje verder wil gaan dan de bijbel voor trekkers de 'lonely planet' je vertelt: wintertrekking in Nepal!

berichtje uit apenland

Even een kort berichtje uit apenland aan de mensen die door het nieuws (de royal takeover of koninklijke coup van 1 februari) wat ongerust zouden geworden zijn. Na 3 dagen geen vervoer, een volle week in heel nepal geen internationale telefoon en geen internet (zelfs niet op ons consulaat nota bene) lijkt sinds vandaag alles terug te werken. Geen betogingen, geen relletjes, geen enkel gevaar voor ons persoonlijk dus geen zorgen wat ons betreft. In Nepal heeft men een uitdrukking die veel gebruikt wordt in discussies over het land en zijn leider(s) en die gaat "badarko hatma noriwal" wat wil zeggen "coconut in a monkeys hand". Naast de apen die we hier al veel gezien hebben kun je sinds de koniklijke coup van februari echt wel van apenland spreken. Militairen bezetten de straten en alle nieuwsmedia en nieuwslezer lezen voor met geweerlopen aan weerszijden net buiten het bereik van de camera. prive radio is verbannen, journalisten staan op straat of int cachot en de weinigen die nog moge werken zien zich genoodzaakt reportages te maken over jawel, de soorten sokken die in kathmandu verkocht worden. Een echte farce. Alle partijen zijn verboden, alle politici zitten int cachot, officieel om hen tegen de maoisten te beschermen! U leest geen jommekesboek over een bananenrepubliek in Africa of geschiedkundig verhaaltje uit de 19e eeuw maar exact wat er hier in Nepal aan het gebeuren is. Dat Michel nu nog eens durft te zeggen dat het hier een "prille democratie" is en ze mogen hem voor mijn part aan de maoisten overleveren om het daar eens te gaan uitleggen.

Shangrila Home IV

We zijn al weer twee weken verder en ik heb weer vanalles beleefd in de Home. Ik denk dat het gemakkelijkste is om te volgen voor jullie als ik eerst een vlugge schets maak van de projecten die aan Shangrila Home zijn verbonden, dan kan je beter volgen over wat ik spreek.

Bij ons in de Home verblijven de kinderen permanent, het is eignelijk hun "thuis". De Home werk samen met de shelter van Joshi, waar Nick nu werkt, hij voorziet voor de straatkinderen de eerste zorgen, onderdak en ene keer per dag eten. De kinderen leven en werken (voddenrapers, plastiekzakjesverzamelaar, conducteurs op tempo s, ...) over dag op straat en savonds mogen ze er voor een symbolische 5roepie blijven slapen. De kinderen die les volgen in de shelter moeten er niet voor betalen. De zaterdag is het "holiday" en moeten de kinderen geen vijf roepie betalen. De kinderen of jongeren die echt iets willen maken van hun leven en uit het straatleven willen stappen kunnen doorstromen naar het YRP huis of naar de pottebakkerij in Gokharna. Het YRP huis is een project waar de jongeren een skill training (gaande van kok tot loodgieter) krijgen van min 6maand, tot 2jaar. Als ze afgestudeerd zijn wordt er voor hen n job gezocht, worden ze geinstalleerd (krijgen n bed, n matras n kookvuurtje om mee te starten). Nu zijn de eerste twee koks afgestudeerd en hebben het huis verlaten. In de pottebakkerij in Gokharna zit een klein groepje van jongens die er kunnen afkikken van hun verslaving. S morgens komen ze naar Shangrila voor computerles, nepali en engels en in de namiddag hebben ze hun programma in de pottebakkerij. Normaal moeten ze dan na een jaar (soms ietske langer, hangt ervan af of ze er klaar voor zijn) het project verlaten. Ze worden niet zomaar aan hun lot overgelaten, want van de lichting van vorig jaar zitten nu 3jongens in Shangrila die terug naar school gaan. De andere kunnen dan doorstromen naar het YRP huis om eveneens een skill training te krijgen.
Dan is er nog het Lies-fonds. De hollandse dame die geld heeft ingezameld door een trektocht te maken van Amsterdam naar Assizie. met dat geld heeft ze een computerklas opgericht en een naaiatelier. in het naaiatelier zitten kansarme vrouwen die er nu van een nepalese vrouw naaicursus krijgen. De bedoeling is dat ze later een eigen naaiatelier kunnen openen en zo de eigen kost verdienen. Door deze cursus te volgen krijgen ze ook een klein loon en hun kamer wordt betaald door het project. De meerderheid van deze vrouwen kunnen niet voor hun kinderen zorgen. Overdag zitten deze kinderen in de Home (of int school natuurlijk), maar savonds gaan ze mee met de mama naar huis.

Sinds vorige week gaan de kinderen terug naar school, de vakantie is afgelopen. hierdoor is het weer veel rustiger geworden overdag en moet er alleen voor de vier babies worden gezorgd en voor n paar kinderen die op andere scholen zitten en wel vakantie hebben. Tijdens de vakantie hebben de kinderen zich vooral bezig gehouden met kleuren, knikkeren, rekkeren en iets nieuws, scoebidoe-en. Lies die had wat scoebiedoe draadjes mee uit Nederland en hier kennen ze dat niet, maar ze zijn er echt verzot op! De eerste namiddag dat ik ze het had uitgelegd had ik echt n zeer hoofd van alle kinderen die rond uw komen: "didi look, didi me, didi rope, rope!". Na ene namiddag had ik er al genoeg van, maar de kinderen natuurlijk niet! Zalig hoe ze zich n paar dagen met die draadjes kunnen bezighouden!
Gisteren zijn twee nieuwe YRP jongens toegekomen uit Chandrodaya. ik kreeg rillingen toen ik die zag. Twee tenger, graatmagere jongskes van 14-15 jaar, helemaal in elkaar gebogen en ongeloofelijk shy. Twee weken geleden kwamen er ook drie nieuwe toe en ge ziet die verdikken door de dhal bath die ze hier twee keer per dag krijgen ipv hun eten zelf te moeten zoeken, bedelen, en in honger te leven,... Ik hoop dat die twee nieuwe er binnen n week al beter utizien!
Sinds twee weken is er ook een nieuwe vrijwilligster, Kathleen didi, toegekomen en daar schiet ik goed mee op. De shiften zijn nu verdeeld onder ons drie, ipv twee, waardoor ik wat meer dagen vrij heb en het nietmeer zo druk heb als de eerste weken van januari!

Het is hier nog altijd erg koud snachts, maar Wim heeft n fantastisch cadeau gedaan aan ons: twee warm water kruiken !!! die komen echt goed van pas! het is hier zeker niet kouder als in Belgie, maar de muren zijn hier vochtig, als het regent (de afgelopen week heeft het echt enkele dagen gegoten (ondanks het droge seizoen)) kan je niets droog krijgen en kan je je nergens warmen. De kinderen kunnen niet douchen en hun kleren wassen, omdat het water niet heeft kunnen warmen. Als de zon dan eenmaal schijnt is het vlug alle was dat zich heeft opgestapeld wassen en zo vlug mogelijk buiten hangen om zoveel mogelijk nog te kunnen laten drogen, ... het is een ander leven, maar ik hou ervan!