In Kathmandu

Hallo allemaal,

We zijn alweer twee dagen verder, en het waren vooral "kros van jut naar jaar" dagen. Gisteren en vandaag hebben we Dipak, een Nepalese vriend van Nick die hij vorig jaar hier leerde kennen, bezocht en de ontvangst was hartelijk! We zijn in Shangrila, het weeshuis waar Soetkin vanaf december gaat werken, wat kleren gaan brengen die we uit Belgie voor hen hadden meegenomen. Het weeshuis ligt in n buitenwijk van KAthmandu en eens uit Thamel, de toeristenwijk, zie je het echte kathmandu. De wegen, als je dat al zo mag noemen, worden er niet elke dag schoongemaakt, het vuilnis ligt er nog in hoopjes op straat, mensen zitten buiten te schaken en te pokerenm de kleermakers zitten op straat, enz...
Vandaag ook door het begin van een betoging moeten gaan, maar daar was niets ergs aan. Gewoon zogelijk bij ons, mensen die samenkomen met spandoeken en mensen die brullen door megafoons.
Juist een half uurtje geleden stroomde er op een hoek van n straat volk bijeen, de ambulance kwam erbij te pas en de politie stond er eveneens. Elk voertuig werd tegengehouden en moest rechtsomkeer maken, maar wij mochten nog net door. De omliggende winkeltjes moesten onmiddellijk hun rolluiken naar beneden doen en de omliggende woningen moesten hun deurtjes sluiten. Dipak, de Nepalese vriend, haalde direct zijn perskaart boven (journalisten, eh) en ging polsen wat er gaande was. Blijkbaar was er een verdachte zak gevonden met mogelijks n bom in. Hij vertelde ook niet te panikeren, maar wel aandachtig te zijn, want het kon evengoed om n valse bom gaan.
Voila, dat zijn ongeveer onze belevenissen in KAthmandu van de voorbije twee dagen. Morgen nemen we normaal gezien het vliegtuig naar Lukla om vandaaruit n trekking in de Everest regio te beginnen. Normaalgezien, want de voorbije twee dagen zijn er geen vliegtuigen opgestegen, wegens teveel wolken. De vliegtuigen hebben hier namelijk geen radar en kunnen de berg achter de wolken dus nie zien ;-)!
Vele groetjes en tot de volgende.

Aangekomen!!

Hallo allemaal,

Deze avond zijn we eindelijk aangekomen in Kathmandu. De hele Delhi - Kathmandu trip was vooral lang, vermoeiend, verrassend maar soms ook voorspelbaar. Bevestigde bustickets in Delhi die niets waard zijn vanwege gewoon geen bus meer, files van een paar uur, weinig slaap (op de nachttrein afwisselnd moesten wakker blijven om op de bagage te letten), weinig eten, enz> Anderzijds ging het nog lang niet slecht: op een langzame, maar goedkope manier bereiken we Kathmandu zonder veel stress en hoewel we moe zijn zijn we in goede gezondheid. De meesten hebben last van reizigersdiarree, Soetkin van reizigersconstipatie door al die rijst! de vlucht Delhi - Kathmandu zou ons inn 2u gebracht hebben in plaats van 72 uur, maar dan waren we niet alleen 100euro meer kwijt, dan misten we de geleidelijke overgang van onder water gelopen vlaktes vol rijst naar stijle kloven met watervallen en jungle. geleidelijk hebben we gezichten zien veranderen van Indisch over Indisch met een beetje spleetoog tot de Nepalezen zoals Nick ze herkent van de vorige keer.
Vandaag hebben we een jeeptocht (12u) van de Indisch-Nepalese grens tot in Kathmandu achter de rug. gisteren staken we te voet de grens over. Onbeschrijfbaar! Sleurend met onze vijf zakken gingen we mee met de stroom mensen zoekend naar een droge plaats om je voeten te zetten naast de mega plassen of de stronten van gelijk welk dier! Een weg zoekende tussen de kippen, varkens, koeien, geiten, bussen, riksjas, fietsers, brommers, politiemensen, verkopers en ik vergeet er nog een aantal die precies allemaal tegelijk de grens over moesten. Zalig gewoon! Tijdens de jeeptocht hebben zijn we bij exact 15 checkpoints van politie of leger moeten stoppen (meestal door eenkleine of grote file voorafgegaan), maar elke keer als ze zagen dat er toersiten bij waren mochten we gewoon doorrijden. Kwestie dat de maoisten niet al te veel wapens zouden smokkelen. Daarnaast hebben we de Indische temperaturen doorstaan (36 en bijna zoveel vocht als in een turks stoombad) en zijn we beiden n blauwe plek op de rechter bil rjiker door de versnellingspook die in tweede steeds tegen iemands been werd gesjot! sjans dat we konden afwisselen! Wat we ons trouwens ook afvroegen was wat gaia zich bij ons eigenlijk druk over maakt. Hoe de beesten hier worden behandeld is niet te beschrijven, niet onmenselijk, maar echt onbeestelijk! De ene keer is een koe heilig en mag ie op de snelweg liggen, het volgende moment rijden we achter een kamion met stieren in posities opeengestapeld dat je niet voor mogelijk hield. Eerst dachten we aan kadavers, maar toen we er vlak achter reden bleken ze effectief te leven, nu ja, ik denk de meesten toch nog net.
En de rijstijl is hier ook heel apart! ze rijden hier zolang mogelijk in het midden van de weg ( hoeveel keer hebben we niet gedachtm nu botsen we frontaal!) en juist op het laatste moment wijken ze uit! soms scheelt het echt geen 5 centimeter! (Tinne, ik denk dat ze hier ook denken dat ge moet rijden zodat de streep int midden van de weg int midden van uw auto moet zijn)!
Het binnen rijden van Kathmandu was n geweldige drukte! Maar de zeer goedkope (160rps/nacht/2p = 80BEF voor ons 2!) en grote, rustige kamer met een eigen propere douche en westers toilet, jieha!, maakt alles goe! Nick voelde zich helemaal in zn sas toen bleek dat op drie van de 2 plaatsen waar ie de vorige keer was geweest (lodge, restaurant en cybercafe) de mensen hem nog kenden van vorig jaar. Altijd leuk als je al direct met een paar gasten een klapke kunt doen. Enfin, we zijn in goede mood en hebben er zin in nu t hier eindelijk echt kan gaan beginnen.

Voila, ziehier ons eerste verslagje van de reis! Meer indrukken volgen later! (waarchijnlijk pas over 3 weken)

groeten Soetkin en Nick

Het wat en waarom!

Als men ons vraagt wat wij in die 6 maanden in Nepal gaan doen, dan slaan we er zelden in dit in 5 zinnen uit te leggen. Hier volgt een korte uiteenzetting van onze plannen. Voor de nuances en details maken we graag nu al wat reclame voor de diavoorstelling achteraf.

De rode draad door heel het project is zelf op zoek gaan naar hoe het elders is, zo onder dat buitenste laagje vernis. Via 2 contactpersonen ter plekke gaan we via interviews, een enquête en integratie in een boerengezin in contact komen met Nepalezen om te luisteren en te zien naar wat ze te vertellen hebben en hoe ze leven. Op het einde zal Nick dan proberen om vanuit al die verhalen en contacten artikels te schrijven voor een Engelstalige krant in Nepal. We doen dit alles op vrijwillige basis met als enige beloning het opdoen van wat boeiende levenservaringen, het verruimen van de horizonnen en een beter begrip van het leven in een ontwikkelingsland. Hoewel we open staan voor alles en iedereen gaan we vooral mensen zoeken die iets te vertellen hebben over bepaalde thema’s zoals het conflict, mensenrechten, onderwijs en gezondheid.

Iets concreter zullen we na een maandje samen rondtrekken voor een 2 tal weken intrekken bij de familie van mijn Nepalese vriend Dipak (journalist). Samen met hen vieren we in hun afgelegen dorpje (Dedhuang) een groot festival dat 5 dagen duurt en gaan we spreken met leerlingen, leerkrachten, dokters, zieken, Maoïsten en oorlogsslachtoffers over wat ze zoal hebben meegemaakt. Nadien verhuizen we voor een 6 tal weken naar een ander dorp (Chitre) waar we gaan helpen met de oprichting van een medische hulppost. Op aanvraag van een Belgisch - Nepalese organisatie die reeds met succes op eigen houtje een basisschool opstartte zullen we samen met een Nepalese tolk een bevolkingsenquête afnemen. Hierbij willen we enerzijds het bevolkingsprofiel van de 12 dorpen in de Sikhavallei in kaart brengen en anderzijds de exacte en concrete vraag naar medische hulp polsen. Dit alles zou de organisatie moeten toelaten om samen met de ervaringen van de Belgische verpleger ter plekke een efficiënte en duurzame hulppost op te bouwen in lijn met de wensen en noden van de lokale bevolking. Het uiteindelijke doel van deze organisatie is om via de school, de medische hulp en andere programma’s die lokaal werk creëren, het leven van de mensen in hun eigen woonomgeving leefbaar te maken. Op die manier worden deze mensen niet langer verplicht om massaal naar de grote hoofdstad te migreren waar ze dan vaak in sloppenwijken via vuil werk hun eigenheid, waardigheid en cultuur verliezen. Aangezien noch regering, noch het leger en noch de Maoïsten veel ondernemen om het de mensen in hun leefomgeving comfortabel te maken (het tegenovergestelde is veel meer van toepassing) moeten anderen dit doen. Dat het project in Chitre werkt heet Nick al kunnen zien, en nu er een steentje aan bijdragen is geen opdracht maar een plezier.

Eind november zakt Soetkin terug af naar Kathmandu, terwijl Nick nog de bevolkingsenquêtes verder afwerkt, om er daar als vrijwilliger mee te helpen in het weeshuis Shangrila (http://users.pandora.be/shangrila ). Dit is een opvangtehuis voor straatkinderen in Kathmandu dat is opgericht door de vlaamse Inge Bracke. Soetkin zal hier drie maanden meehelpen met de begeleiding van de kinderen na hun school of werk. Het spreekwoord: "Het is maar een druppel op een hete plaat" wil ik hier volledig vergeten. Dit is inderdaad eveneens een kleinschalig project, maar het is al meerdere keren bewezen dat zulke projecten veel meer kans op slagen hebben dan deze van grootschalige hulporganisaties die met hoge publiciteits- en administratiekosten werken.

Voor de mensen die zich rond veiligheid zorgen maken: neem de berichten in België over Nepal met een serieuze korrel zout en bedenk het volgende: ook bij ons betogen er boeren in Brussel, leggen truckers het land soms plat en verongelukt er elke dag wel iemand op de weg. Vluchten we daarom een schuilkelder in? En wat die maoïsten betreft: t zijn geen vredelievende of romantische rebellen (integendeel) maar ze verwelkomen toeristen als belangrijke gasten en het enige dat ze vragen is een eenmalige 10euro voor een visum om hun gebied in te mogen, veel goedkoper dan het visum dat de regering ons vraagt. In 9 jaar conflict is nog geen enkele toerist gekidnapt, vermoord of in een vuurgevecht beland.

Nick en Soetkin

welkomstwoordje

E voila, vanaf nu is dit ons prikbordje waar we af en toe iets zullen op zetten, waar jullie even goed iets kunnen op zwieren, en waar er af en toe eens een link zal verschijnen naar iets dat met onze reis te maken heeft. Waarom niet een gewoon mailtje sturen? Wel, op deze manier kun je lezen wanneer je wilt, kun je zelfs vorige berichtjes nalezen, heb je een soort forum en geraakt je mailbox nooit vol. De eerste 2 maanden zal dat hier nog geen stormvloed van berichten zijn omdat we dan in de bergen zitten, maar nadien zal er met zekere regelmaat wel eens een verslagje opkomen, een link naar een artikel over Nepal enz. Alles wat je in je mail krijgt is af en toe een klein berichtje dat er een nieuw verslag op staat. Om het in de poetisch diepzinnige woorden van een zeker S. Piessens te zeggen:

et isj ni moeilijk et isj gemakkelijk.

Tot binnenkort!

testje

Even checken hoe dat ding hier werkt